Alle berichten van Peter Karels

Wachten wordt beloond

Wat doe je als eerst als je een huis koopt die grenst aan een sloot? Juist! De ijsvogeltak plaatsen. Hoewel het woord ijsvogeltak nog steeds niet in de Dikke Van Dale is opgenomen is het zeker een ding. Wij vonden onze ijsvogeltak in de Ardennen. Een mooie stevige tak met een fraaie kromming waardoor hij netjes in de slootkant kan worden bevestigd. De tak hangt zo netjes boven het wateroppervlak. Ideaal voor een eventueel passerende ijsvogel.

Uiteraard gelooft niemand dat er ook echt ooit een ijsvogel op gaat zitten, maar wie niet waagt, wie niet wint. Dus plantte Peter in juni 2018 de ijsvogeltak. En jawel hoor, op 27 november 2019 zitten Annette en Jente te lunchen, en wat zit daar op de tak? De ijsvogel!

Uiteraard geweldig, maar er is meer nodig. Bewijsmateriaal! De wildcamera werd bevestigd waarna dagen verstreken zonder resultaat. Maar na een week wachten staat hij erop! Of eigenlijk een zij. Want we zien een oranje vlek op de onder-snavel, wat er op wijst dat het een vrouwtje ijsvogel is. En ook de dagen erna komt ze af en toe langs. Euforie ten top! De volgende plannen worden al gemaakt, bezoek statistieken bijhouden en dan de foto-hut opzetten.

Ja, wat dat betreft gaat het steeds beter met de biodiversiteit van Karels tuin. De mussen schreeuwen zo hard als je in de tuin loopt dat je er bang van wordt. De waterhoentjes lopen tussen de kippen op het grasveld en een sperwer vrouwtje heeft al drie keer een poging gewaagd om een vogeltje te verschalken in onze tuin.

Braakballen

December, de maand om eens terug te kijken op het afgelopen jaar. Nu iedereen om de één of andere reden ballen in bomen aan het hangen is leek het mij tijd om eens stil te staan bij braak-ballen. Dit jaar is namelijk een fantastisch uilenjaar. Zo lukte het voor het eerst om een velduil vast te leggen en kwam ik ook de bosuil weer tegen in het Renkums beekdal. Als kers op de taart zitten momenteel maar liefst 30 ransuilen in Leerdam in een viertal bomen. Dat groepsgedrag waarbij ransuilen tegen de winter in grote groepen bij elkaar gaan zitten heet roesten. Het zorgt voor meer veiligheid. Een groep uilen heet overigens een parlement.

Alleen de steenuil zag ik dit jaar minder dan anders. Af en toe zie ik er eentje zitten op een bekend plekje in Leerbroek, maar ze blijven altijd flink op afstand. Helaas is een ander plekje waarbij de steenuilen zich regelmatig van dichtbij lieten benaderen opgeruimd. Er staat nu een dik huis terwijl ik die prachtige steenhopen stiekem mooier vindt. Ondanks alle fraaie ontmoetingen is er nog zat te wensen. Een kerkuil staat al jaren op mijn wensenlijstje. En om het lijstje van Nederlandse uilen dan toch compleet te maken heb ik ook nog de oehoe, sneeuwuil en ruigpootuil nodig.

Wist je trouwens dat je aan de kleur ogen kunt zien wanneer een uil actief is? Zo is een steenuil met gele ogen vaak in de schermer actief, is de ransuil met oranje ogen wat later op de avond actief maar de kerkuil met zwarte ogen alleen in holst van de nacht.

Den Treek-Henschoten

Als we even willen genieten van het bos maar niet te veel tijd hebben wijken we wel eens uit naar Doorn. Op slechts een half uurtje rijden van ons huis ligt daar landgoed Den Treek-Henschoten. Een mooi stukje bos met lange weelderige lanen. Het is weliswaar geen edelherten bos maar toch een mooi stukje natuur. Niet ver er vandaan heeft de opa van Annette ooit een vakantiehuisje gehad. Zaterdag liet het zonnetje zich nog even goed zien en daarom pakken we alle kansen die we hebben voordat de lange donkere dagen echt van start gaan. Voor Jente weer een geweldige ontdekkingsreis.

Elspeet en Elsberg

Als we nog een dochter krijgen is Els een logische naam. Er is iets met Elspeet en Elsberg wat de aandacht blijft trekken: het eindeloos speuren naar wild. Een raadselachtige verslaving die niet te behandelen is zorgt ervoor dat als het ook maar even kan we toch weer snel vertrekken richting bossen.

Ook op de pappa dag vertrokken we richting de Veluwe. De herfstkleuren beginnen nu al echt te komen. De bomen zijn getooid met rood, geel, bruin, oranje en alles wat er tussenin zit. De varens verkleuren langzaam van groen naar bruin en de wild blaast de bladeren in het rond. Echt herfst in volle gang!

Ondanks dat het ’s morgens wat druilerig was kwam ’s middags het zonnetje door. Jente bleef keurig stil vanuit de rugdrager. Inmiddels kan ze ook los staan, maar staand poseren voor een foto zit er nog niet in. Hoewel we alleen overdag het bos in kunnen in verband met de slaapjes zagen we toch 2 damherten.

Nu de damherten bronst van start is verwacht je geen burlende edelherten meer. Wat een verassing was het toen ik zaterdag met familie Roest op pad ging. We gingen naar de Elsberg. Door de herfstvakantie was het er wel wat druk. Een paar hindes in buurt van de uitkijktoren trokken de aandacht, maar verder was het veld leeg.
Tot er opeens een prachtige burl door het dal klinkt! Na verloop van tijd zien we steeds meer edelherten. Helaas gooien een paar verdwaalde wandelaars roet in het eten. Ze lopen dwars door het stiltegebied met felgekleurde jassen. (zucht) Het resultaat is wel dat een opgeschrikte roedel zich even prachtig laat zien.

De rest van de avond blijft het wild op afstand maar het burlen gaat door. We zien regelmatig hoe een edelhert op afstand zijn kop omhoog gooit. Als de avond valt en het tegen zonsondergang loopt gaan we richting auto. De lucht klinkt mooi roze en nog 1x laat het edelhert een geweldig geburl horen. Prachtig! Als kers op de taart zien we een klapekster vlakbij. Helaas al te donker voor een scherpe foto maar wat een geweldig weekend!

Pauze & papadag

Voor sommige mensen is het momenteel herfstvakantie maar wij werken stug door. Hoewel… de kerstvakantie is alweer gepland. Bovendien wil het natuurlijk niet zeggen dat er geen ruimte is voor ontspanning. Zeker niet! Nu we met het werk dichtbij de Veenendaalse bossen gevestigd zijn lukt het regelmatig om even in de pauze een ‘rondje’ te wandelen. Heerlijk is dat: even de benen strekken, boslucht inademen en genieten van de natuur. Er is van alles te zien: vogels, bloeiende heide, allerlei varens en mossen, af en toe een ree en jawel: paddenstoelen! Overal schieten ze omhoog. Het is geweldig wat een kleuren er onder de grond verstopt zitten . Inmiddels heb ik ook de eerste uitgebloeide orchideeën gespot. Dat wordt volgend seizoen goed opletten!

En of dat nog geen ontspanning genoeg is heb ik tegenwoordig ook om de andere week op vrijdag een zogenaamde ‘papadag’. Een feestje voor mij en Jente want als we niets in huis hoeven te doen gaan we er lekker op uit. Vooral de tripjes naar de Veluwe vallen goed in de smaak. Hoog en droog op papa’s rug in de Deuter speuren we naar wild. En niet zonder succes: bij Staverden kwamen we een hele roedel met geweidrager tegen. Helaas kwam na enkele seconden de luchtmacht over met een lawaaige apache-helikopter. Dat was voldoende om de roedel het bos in te jagen. Neemt niet weg dat we prachtige herinneringen gemaakt hebben. Op naar de volgende pauze en de volgende pappadag!

Les digitales

Achter ons ligt weer een prachtige vakantie in de Belgische Ardennen. We huurden het huisje Les Digitales. Vernoemd naar de latijnse naam van vingerhoedskruid (Digitalis purpurea). Hoewel de weersverwachting ronduit slecht was (koud, regen, bewolkt) hadden we zonovergoten warme dagen. We genoten volop.

’s Ochtends vanaf de ontbijttafel hoorden we de eekhoorns in onze tuin hazelnoten kraken. Je hoorde de zwarte specht als je wandelde en ’s avonds voor het slapen gaan schreeuwde de bosuil je welterusten. Denk daar de kabbelende beek bij en je hebt het meest rustgevende geluid wat je je kan voorstellen.

We zijn vrijwel iedere morgen vroeg opgestaan. Juist op die momenten als het nog schemerig is zie je het meeste wild. Vaak zagen we herten die verbaasd ons aankeken en dan rustig de dekking in liepen. Als je dan terug komt om te ontbijten heb je er voor je gevoel al een dag opzitten. Fantastisch!

Wandelen hebben we ook volop gedaan. Met Jente in onze Deuter. Een geweldige rugzak die we nog even in de week voor de vakantie op Marktplaats.nl hebben gescoord. Een uitkomst, want Jente kan vanuit haar hoge wildkansel alles goed overzien en papa kan gewoon lekker foto’s maken.

We beleefden de meest prachtige momenten: Zwijnen die door het hoge gras opeens op een paar meter voor je staan. Je schrikt bijna net zo hard als het zwijn. Edelherten die door de metershoge varens heen denderen. Vlinders die nat van de dauw hangen te drogen, 5 wasberen die je tegenkomt op hun strooptocht doordat je toevallig met je zaklamp schijnt. Bevers die vlakbij de door ons opgezette schuiltent langs zwemmen. Zelf een visarend die op doortocht even in de Ardennen kwam uitrusten. Eigenlijk teveel om op te noemen.

De foto’s geven een kleine impressie:

En nog een compilatie van de wildcamera:

Nieuws uit Nieuwland

Het is hoogzomer en dat betekend dat de polder bruist van leven. Zo worden we regelmatig wakker gehouden door meerkoet jongen in de sloot en hoor je de kikkerkoren ’s nachts galmen door het landschap. In onze voortuin hebben de rugstreeppadjes het vijvertje gevonden. Ook het broedseizoen bracht leuke waarnemingen met zich mee. Zo gebruikte de boerenzwaluw onze dakgoot om zijn jongen te voeren en landden er regelmatig ooievaars. Zelfs op ons dak! De toppers dit seizoen waren toch wel de zwarte roodstaart en beflijster die onze tuin bezochten en de purperreiger in het aangrenzende weiland.

Ook mochten we weer diverse natuurverschijnsels bewonderen. Van zwaar onweer en windstoten tot zonneschijn en lichtende nachtwolken. We genieten van het uitzicht uit onze slaapkamer!

Kortom alles vraagt weer om een update van de soortenlijstjes:
Vogels Categorie 1: In de tuin of in ons stukje sloot
Knobbelzwaan, waterhoen, huiszwaluw, heggemus, roodborst, winterkoninkje, spreeuw, merel, ekster, parkiet, kippen, koolmees, vink, turkse tortel, pimpelmees, meerkoet, grote zilverreiger, kauw, huismus, wilde eend, Indische loopeend, zebravink, putter, witte kwikstaart, boerenzwaluw, aalscholver, putter, beflijster, zwarte roodstaart, nijlgans, blauwe reiger, sperwer, ooievaar, fuut, sperwer, ringmus, ijsvogel, bonte specht, Pommerse eend

Vogels Categorie 2: In het weiland of overvliegend (mits waargenomen vanuit het bezoekerscentrum (ons huis) of de tuin)
buizerd, bruine kiekendief, grutto, roek, kraai, grauwe gans, Canadese gans, torenvalk, kokmeeuw, scholekster, kievit, stadsduif, smient, bosuil, gierzwaluw, purperreiger, gele kwikstaart, watersnip, veldleeuwerik, houtduif, brandgans, roodborsttapuit, boomkruiper, wulp, tuureluur, visdiefje, fazant, kramsvogel, krakeend, zeearend, zilvermeeuw, blauwe kiekendief, kuifeend, grote lijster, tjiftjaf

Insecten cat.1: argusvlinder, klein koolwitje, distelvinder, atalanta, dagpauwoog, franse veldwespen, rood weeskind, gehakkelde aurelia, bond zandoogje, klein koolwitje, buxusmot, citroenvlinder, oranjetip, wolzwever, veelkleurig lieveheersbeestje
Geleedpotigen cat.1: gestreepte Amerikaanse rivierkreeft
Weekdieren cat.1: gewone tuinslak, gewone wegslak
Amfibieën & reptielen cat.1: rugstreeppad, gewone pad
Amfibieën & reptielen cat.2: heikikker, groene kikker
Zoogdieren cat.1: diverse katten, gewone dwergvleermuis, bruine rat
Zoogdieren cat.2: haas, mol

Ein, zwei, zwijnen

Tegenwoordig heb ik af en toe een pappa dag. Hoewel er altijd wat klusjes in huis te doen zijn besloot ik pas een dagje erop uit te trekken met Jente. Een dagje Elspeet werd het. We liepen bij Mennorode en bij Nico Bulder. Het rijden met kinderwagen en slepen met je cameraset valt niet mee maar wat genoten we beide. Heerlijk de boslucht en de groene omgeving! Jente sliep tijdens de autoritjes en tijdens het wandelen lag ze vrolijk lachend in de wagen. Uiteraard ga je bij zulke wandelingen er vanuit dat je niet teveel ziet. Toch zagen we een zwijn het pad oversteken en een mooi groepje hindes wat rustig stond te grazen. Jente hield op die momenten netjes haar mond, zoals ze dat van pappa en mamma geleerd heeft. #Trots!

Uiteraard smaakte zo’n dagje naar meer. Gisteren werkte ik een dagje in Nijkerk. Aangezien Nijkerk maar een half uurtje rijden verwijderd ligt van de Veluwe was een bezoekje eigenlijk onvermijdelijk. Onderweg kwam het water met bakken naar beneden. Gelukkig had ik mijn groene jas bij me. Aangekomen bij de parkeerplaats was het weer droog. Na een stuk te hebben gelopen zag ik de eerste zwijnen. Een moeder zeug met twee biggen. Al valt het tussen de hoge adelaarsvarens lastig te bepalen. Een stukje verder is het alweer raak. Twee volwassen zwijnen met vijf jongen. Hoe verder ik loop des te meer zwijnen ik zie. Het stikt ervan! En dat terwijl ik midden in wolvengebied loop. De uitwerpsels en een sporadische pootafdruk verraden zijn aanwezigheid. Misschien lust onze nieuwe vriend geen speklapjes, of misschien moet hij een beetje op zijn gewicht letten. Want met zoveel zwijnen zou je zomaar een welvaartsziekte kunnen oplopen.

Inmiddels begin ik ook te merken dat de jas een slechte keuze is. De zon schijnt krachtig en het vochtige bos zorgt voor een broeikasgevoel. Wordt je niet nat van de regen dan wel van het zweet. Ook mijn hoeveelheid drinkwater is weer eens niet toereikend. Ik loop desondanks verder het bos in. Bij een veldje zie ik een moederzwijn met vier jongen. Terwijl ik sta te posten achter een dikke eik zie ik opeens links van me in het bos een schim. Op enkele meters afstand passeert mij een dik zwijn. En daar blijft het niet bij een grote rotte volwassen zwijnen en een grote hoeveelheid biggen lopen het veld op. De oudste vertrouwt het echter niet helemaal en snel nemen ze de poten.

Al verder en verder dwaal ik door het bos. Veel, heel veel zwijnen zie ik. Tellen is niet te doen maar ik schat het toch op zo’n 60 zwijnen. Als het tegen de avond is loop ik nog een ander stuk bosgebied in. Hier loop ik een prachtige geweidrager tegen het lijf met fors gewei. Helaas houd hij zich goed verscholen tussen de takken. Statig loopt hij weg, dieper het bos in. Afgezien van de zwijnen zie ik de rest van de avond geen ander wild.

Als het bijna tegen zonsondergang loopt kom ik wat mensen tegen. Een gezin uit Dordrecht en een jongen uit Elspeet. Veel hebben ze nog niet gezien, een zwijn en een hert. We lopen gezamenlijk langs de heide terug richting de auto als opeens een hinde oversteekt. We blijven staan kijken en even later volgt de volgende en daarna nog één. We lopen dichterbij maar dan besluit het hert terug het bos in te rennen. Het blijkt echter dat er al een hele roedel hindes op de heide stond. Ze daveren het pad over terug de periferie in. We tellen er 10 à 15. Op de laatste honderd meter zien we nog een ree. Kortom een zeer succesvolle einde werkdag!

afkoelen in de Grevelingen

Zoals iedereen in Nederland hebben ook wij een beetje last van de hitte. Dat gezegd hebbende bied dit natuurlijk ook de mogelijkheid om even heerlijk af te koelen aan zee. En daarom gingen wij vrijdag naar de Grevelingen.

Toen we aankwamen stond er een flinke wind en waren er flinke golven. Het water was zelfs fris. Een bemoedigend bordje gaf aan dat er een negatief zwemadvies was door de grote hoeveelheid wieren. Hmmm… dat begint goed. Gelukkig viel het mee, een man vertelde ons dat de wieren enige dagen terug waren gemaaid. De water kwaliteit was echt wel bedroevend. Door de golfslag en het recente maaien was het water erg troebel. Het wier blijkt japanse bessenwier (Sargassum muticum) te zijn, het heeft de bodem duidelijk overwoekert. Wellicht door het gebrek aan vers zout-water in de Grevelingen.

Jente genoot er echter niet minder om. Dobberend op de golven ontdekte ze zee-egels, wieren en zeesterren. Uiteraard moest alles even geproefd worden. Na wat te hebben gegeten op de kant gaat opeens de wind liggen. Het water wordt rustig en ook de helderheid neemt direct toe. We snorkelen langs het boothuisje van KNRM en de rotsblokken er omheen. Afgewisseld met af en toe een korte siësta in de tent die we hebben opgezet. Jente doet er ook haar dutjes en vermaakt zich kostelijk. Ze begint een echte waterrat te worden.

Ondanks de wieren zien we van alles onder water: zeeappels, groene wierslak, garnalen, anemonen, vissen. Kortom het bruist van leven. We ontmoetten ook Pepijn uit Ouddorp. Pepijn als je dit leest, dit zijn de foto’s die we gemaakt hebben!

dode bevers en spareribs

Jawel, we hebben weer een prachtig weekje erop zitten in hartje Ardennen. In de meivakantie gingen we met ons drietjes en familie Roest op vakantie. Er ging flink wat bagage mee: campingbedje, matrasje, kinderwagen, kinderstoel, cameraval, batdetector, vishengels, boterkoek van Kora en tompoucen van Franciska. Kortom: het was weer een complete volksverhuizing.

En zo waren we -terwijl de rest van Nederland rondhing op de vrijmarkten met Koningsdag- rondjes aan het rijden al speurend naar wild. Helaas is de door ons veel gebruikte beverroute afgesloten (Misschien huist de wolf daar?). We werden daarom gedwongen nieuwe paden te zoeken. En dat viel niet tegen, integendeel! Wat hebben we veel gezien: reeën die rustig grazend ons aangaapten, roedels hindes, vossen, edelherten met bastgeweien en zwijnen. Zelfs een kapitale 12 ender kruiste ons pad. Op andere momenten zagen we: zwarte ooievaar, vuursalamander, rode wouw, geelgors, eekhoorn, glimworm, waterspreeuw en alpenwatersalamander. Een voorzichtige schatting levert de volgende resultaten op: 25 reeën, 50-70 edelherten, 50 zwijnen.

Uiteraard gingen we er helemaal voor. Na een lekkere bak koffie zaten we bijna iedere dag om 6:00 uur ’s ochtends in de safari-Skoda. En dan, terwijl de mist optrekt en het rijp op de weilanden langzaam voor de zonnestralen wijkt, turen naar wild. Als je met het ontbijt terug bent heb je er al een halve dag opzitten. Overdag maakten we mooie wandelingen. Zo liepen we regelmatig langs de beek (langs een stinkende dode bever) en liepen we de route Le Hérou. ’s Avonds reden we vaak weer een wildspeurtocht. Voor het naar bed gaan speurden we nog even naar forellen en vleermuizen met de zaklamp rond het huisje, sterren kijken of fikkie steken.

Ook Jente had het reuze naar haar zin. Van iedereen kreeg ze de volle aandacht. Oppassen door ome Arie en tante Kora was een feestje. Of bij mama achterop de rug door het bos wandelen. Bloemetjes plukken, spelen voor de open haard of gewoon lekker spelen in het zonnetje.

Het weer was bovendien prachtig. Na een nat weekend met regen en hagel liep de temperatuur op en liet de zon zich volop zien. Met als hoogtepunt dat we buiten konden barbequen en zelfs even in de beek duiken. En zo kijken we wederom terug op een geweldige vakantie! Wel jammer dat de bronst weer voorbij is, ik mis het bokken met die 2 spitsertjes (Maarten en Pieter) en dat afgebronste hert (Arie) wel een beetje.

zingende rietstengels

Het is weer de hoogste tijd om de Zouweboezem te bezoeken. De blauwborst is enige weken terug weer neergestreken en de fitsen fluiten hun arme longetjes rauw. Als je nu ’s ochtends het richting het plankenpand loopt doet het bijna pijn aan je oren. Hoewel de kiekendieven zich nog koest houden zijn ook zij inmiddels weer neergestreken. Kortom het spektakel is gestart en dat is echt genieten.

Ook Jente kijkt haar ogen uit als ze mee mag. Binnenkort maar snel weer terug!


de wilde veluwe

Voor mijn werk ben ik momenteel veel in Enschede te vinden. En waar kom je langs als je van Nieuwland naar Enschede rijd? Jawel, half Nederland, maar ook de Veluwe! Uiteraard is het iedere keer weer een uitdaging om dan niet even de afslag te nemen en het bos in te rennen. En soms is het gewoon simpelweg niet te weerstaan.

En zo loop ik 22 maart te genieten van het voorjaarszonnetje in Elspeet. Vanaf de Vierhouterweg loop ik de Gortelseweg op het bos in. Nu had ik de eerste citroenvlinder dit jaar al op 15 februari gezien maar nu vliegen ze echt volop. Ook groepjes muggen dansen in het zonlicht. Een prachtig schouwspel. Het duurt niet lang als ik in het struikgewas iets hoor weg sprinten. Een edelhert of een ree? In ieder geval geen zwijn dat zou je wel horen of ruiken. Ik loop verder richting de heide. Het is nog te licht voor echt veel wild maar je weet het nooit. Af en toe vliegt er een specht of Vlaamse gaai voorbij. Als ik het bos weer in loop zie ik in de verte 6 hindes staan. Ze zijn bijna onzichtbaar door de dichte begroeiing. De foto’s bestaan uit 90% bos, 8% kontjes en 2% kop. We genieten er niet minder om.

Ondertussen begint het al wat later te worden. Een uur voor zonsondergang ga ik richting auto. Uiteraard is dit het moment waarop het wild heeft staan wachten. Al snel zie ik een rotte zwijnen met frislingen. De lopende pyama’s sprinten achter hun moeder aan. Ze zijn nog erg jong, een paar weken schat ik. Even later zie ik een tweede rotte, maar terwijl ik sta te kijken komt er opeens een roedel geweidragers aan. De oudere mannetjes hebben hun grote gewei al geworpen en hebben zelfs alweer knobbels op de plek waar straks hun gewei pronkt. Er zijn echter nog wat jongere mannetjes bij die hun gewei nog wel hebben. Helaas is het al erg donker en gaat het allemaal erg snel. Ik zie minimaal 3 oudere mannetjes en ten minste 2 jongere mannetjes.

Ondertussen begint de dag echt op zijn einde te lopen en ben ik de auto een beetje zoek. Het is dus even flink doorstappen. Het wordt een rondje van 7,5 kilometer. Ik spreek nog even een Elspetenaar. Hij vraagt of ik nog wild heb gezien, want sinds de wolf ziet hij niets anders dan zwijnen. Toch leuk als je kan vertellen dat je al twee roedels hebt gezien.

Maar dan als ik vlakbij de parkeerplaats kom krijg ik nog even de kers op de taart. Aan weerskanten van het pad is er flink wat dennen-opschot. Terwijl ik er loop zie ik opeens een frisling over sprinten. Ik ga snel achter een boom staan en wacht af. Moeder Ever heeft mij al lang geroken en knort luid vanuit de bosjes. Haar deugnieten trekken zich echter niets van ma aan en het duurt niet lang of ze komen de bosjes uit drentelen. Maar liefst 6 frislingen lopen het pad op… recht op mij af! Het is al veel te donker maar ik maak toch foto’s. De voorste frisling, een echt dromertje komt op drie meter afstand staan. Ma wordt woest en ik hoor hoe ze begint te stampen. Tijd om in te grijpen, ik ga op het pad staan zodat de frislingen me kunnen zien. Dat is genoeg want in een flits zijn de bosjes in. Luid knorrend blaast de hele rotte de aftocht. Wat een gaaf moment!




In het Spoor van de Wolf

Het zal je vast niet ontgaan zijn, de wolf heeft zich in Nederland gevestigd. Net als de bever ooit lijkt het nu bijna onvoorstelbaar om er eentje tegen het lijf te lopen. Maar wat vinden we 16 februari in het bos?! Een hoop ondefinieerbare keutels. Het lijkt op een hoop hondenstront met heel veel haar. Omdat het ons zo onwaarschijnlijk lijkt dat dit wolvenkak is maken we geen foto. Tot ik op Instagram een foto van wolvenpoep tegenkom. Exact hetzelfde spul!! Oftewel, ook in Elspeet is de wolf aanwezig.

Een kleine maand later zijn we op bezoek bij familie Roest in Gortel. We lopen een mooie wandeling door het bos. En wat vinden we op het pad? Weer een hoop keutels. Dit keer wel een foto gemaakt uiteraard. Het blijft echter gissen, zou dit nu echt van de wolf zijn? Zou hij zich hier ergens ophouden? Als we verder lopen komen we bij een weitje. In de hoek tegen de bosrand zien we drie zwijnen liggen slapen! Behoedzaam loop ik met Maarten er naar toe. We sluipen dichter en dichterbij, ons hart bonzend in de keel. Maar… de zwijnen vertrekken geen spier! Morsdood blijken ze te zijn. Bovendien liggen er nog meer karkassen, een das, een half vergane ree. Beteuterd slaan we het gade. Peter voelt nog even in zijn jaszak of hij niet ergens een zakmes heeft om wat slagtanden te verwijderen.

…Maar uiteraard is dat het moment waarop de boswachter aan komt karren. Het zal weer eens niet. Een hele hoop excuses en verontschuldigingen later weten we dat de karkassen daar zijn neergelegd door hem. Verkeersslachtoffers die terug gegeven worden aan de natuur. We laten hem de foto van de wolvenpoep zien. Hij reageert meteen: “onmiskenbaar van de wolf”. Yes! Nu is het bevestigd. Uiteraard heeft de komst van de wolf wel zijn schaduwkanten. De boswachter verteld dat de roedel moeflons al flink is uitgedund door de wolf. Ook het roodwild is veel schuwer en klontert samen uit veiligheid. In de Bijbel staat niet voor niets over verslindende wolven.

Hoe vervelend ook, het is ook wel erg gaaf! Als we tegen de schemer weer door het bos struinen spreken we een tweede boswachter. Ook hij bevestigt de foto. Kortom, het is officieel: we hebben de sporen van de wolf gevonden. Wie weet hoor je ze binnenkort huilen of komt die foto van de wolf er toch echt. En voor dat roodwild moeten we dan maar gewoon nog beter ons best doen. Want het zit er zeker. En dat bewijst Maarten ook maar weer eens als hij die nacht een prachtig filmpje met de nachtcamera maakt.

Van ijsparkiet tot Grutto

Het is de trouwe lezertjes vast opgevallen dat het weer best een tijd stil is geweest op ons weblogje. Nu hadden we reden genoeg om even radiostilte te nemen: intussen zijn we verhuist naar Nieuwland en hebben we geholpen om een bruiloft te organiseren van Arné en Gerrinda. Neem daar nog wat grote projecten bij op Peters werk en wat groeispurtjes van Jente en je planning zit vol.

Desondanks lukte het toch om zo af en toe even te onthaasten. Zomaar eventjes een rondje door de polder, ganzen loeren bij de Zouweboezem of een tripje naar de Veluwe. Ook in dit seizoen is er weer van alles te zien. Bovendien is het weer nogal onvoorspelbaar de laatste tijd. Terwijl we 1 februari nog in de sneeuw liepen te wandelen bij de Soester Duinen, liepen we twee weken laten met korte mouwen in ons T-shirt te wandelen in Elspeet. Inmiddels hebben we ook alweer dikke regenbuien, hooswinden en regenbogen gehad. Ja, ook voor de natuurverschijnsels zijn het mooie maanden. Zo fotografeerde we de supersneeuwmaan. De grootste volle maan van het jaar omdat de maan op dat moment slechts 356.761 kilometer van de aarde af stond.

Omdat we nu in Nieuwland zijn neergestreken is ook de vogellijst vernieuwd. We noteren onze waarnemingen nu in twee categorieën:

Categorie 1: In de tuin of in ons stukje sloot
Knobbelzwaan, waterhoen, huiszwaluw, heggemus, roodborst, winterkoninkje, spreeuw, merel, ekster, parkiet, kippen, koolmees, vink, turkse tortel, pimpelmees, meerkoet, grote zilverreiger, kauw, huismus, wilde eend, Indische loopeend

Categorie 2: In het weiland of overvliegend (mits waargenomen vanuit het bezoekerscentrum (ons huis) of de tuin)
buizerd, grutto, ooievaar, roek, kraai, grauwe gans, Canadese gans, torenvalk, kokmeeuw, scholekster, aalscholver, fuut, blauwe reiger, nijlgans, kievit, stadsduif, smient, bosuil

De parkiet is natuurlijk wel een speciale ‘eend’ in de bijt. Het had hard gesneeuwd die nacht. Peter was het pad in de achtertuin aan het vrijmaken toen hij een vreemd geluid hoorde. Wat bleek een parkiet van de buren was ontsnapt. Hij was al flink doorweekt, maar toen Peter hem wilde grijpen besloot hij zelfs de sloot in te springen. Dus snel met een net het arme beestje eruit geschept en binnen in een krat laten opdrogen. Na een uurtje kon hij al weer fluiten en ’s middags was hij weer de oude. Wordt aangevuld!


Witte kerst

Al het werken, klussen en ons nieuwe gezinnetje is best druk. Daarom was het hoog tijd om er weer eens tussenuit te knijpen. We huurden het ‘puntdakhuisje’ in Wigny. Een prachtig verblijf midden in de natuur. Voor Jente was dit de eerste keer buitenland. Er moest dus nog snel even een ID-kaart worden aangevraagd, wat de nodige bureaucratische rompslomp met zich meebracht.

Desondanks arriveerden we vrijdagavond in de Ardennen. De activiteiten van de bevers vielen direct op. Bij de aan ons aangrenzende huisjes waren diverse bomen omver geknaagd. Overal in het gebied hebben ze inmiddels burchten gemaakt en de oevers verbreed. Ondanks dat er maar liefst 900 bevers in de Ardennen zitten hebben we ze deze vakantie niet in levende lijve gezien.

Bij het wandelen genoten we van de vele paddenstoelen, mosjes en vogels. Af en toe zagen we een reetje rennen maar vaak was het niet meer dan een silou-hertje. De dagen zijn nu zo kort dat het laat licht wordt en weer snel donker is. Dus regelmatig was het ’s avonds dicht tegen elkaar aan kruipen op de bank voor het haardvuur. Ook niet erg!

Jente genoot met volle teugen. Soms werden de indrukken haar teveel en moest ze even eruit schreeuwen wat ze had gezien. Andere momenten zat ze lekker te mijmeren over vogels, bomen, bladeren en beekjes. Je hebt er nog wat fantasie voor nodig maar we snappen wat ze bedoelt. Onze kleine avonturier is zelfs mee wezen sterren kijken!

Maar vanaf zondag werd het pas echt spectaculair. De vorst trad in en zorgde ervoor dat alles onder een dikke laag ijs bedekt werd. De hele wereld was ineens wit. Het leverde prachtige winterse plaatjes op. Ach, de foto’s vertellen de rest.

Meteoren en kometen

Vannacht was het de uitgelezen nacht om echt even naar buiten te stappen. Niet alleen was er sterrenregen verwacht, ook komeet 46P/Wirtanen zou zichtbaar zijn. Volgens sommige de helderste komeet in 20 jaar. Dat willen we uiteraard meemaken.

De voorspellingen waren goed, het zou een koude nacht worden met minimale bewolking. Dus dik aankleden met dikke trui, dikke sokken, oorwarmers en wanten. De opstelling om sterren te fotograferen bestaat inmiddels uit: laptop, usb-kabel, usb-verlengkabels, statief, verrekijker en camera. Voor je dan goed en wel buiten staat ben je wel even bezig. De ontsteltenis was dan ook groot als je eindelijk buiten bent, omhoog kijkt en je ziet alleen wat doffe sterren en een dik wolkendek! Wat een pech. Sta je daar om 23:30 uur met je hele set.

Gelukkig trok na een kwartiertje wachten het wolkendek open en verscheen de sterrenhemel. Al snel zie ik de eerste vallende sterren. De ‘sterren’ zijn geen echte sterren maar ruimtepuin wat door de aantrekkingskracht van onze aarde de dampkring binnen vliegt en daar door de hoge valsnelheid verbrand. De wolk ruimtepuin waardoor onze aarde ieder jaar rond half december doorheen vliegt heet heel mooi de Geminidenzwerm. Behalve wat korte vallende sterren waren er ook redelijk lange vallende sterren bij die je goed kan zien vallen. Prachtig! Fotograferen lukt nog niet echt maar dat komt vast nog wel een keer.

Dan de komeet: met de Night Sky app zoek ik hem op. Hij moet ergens tussen het sterrenbeeld Stier en het Zevengesternte staan. Zoals geadviseerd gebruik ik onze verrekijker. Hiermee heb je toch een iets ingezoomd beeld van de sterren en kun je net wat meer zien. Gelukkig staan er twee heldere sterren in zijn buurt. Vanaf die twee sterren volg ik de sterren omhoog en kom ik uit bij de komeet. De foto die de NOS.nl bij hun artikel over de komeet hebben geplaatst schept een iets wat onrealistisch beeld van wat je kan verwachten. Er is een dof vlekje waar te nemen. Ook fotograferen lukt met grote moeite. Bijzonder is het wel! Zeker als je weet dat je naar een soort vuurpijl kijkt die meer dan 12 miljoen kilometer bij je vandaan vliegt.

Na een tijdje buiten te hebben gezeten zoek ik onderkoeld mijn bed op. Het resultaat meer dan 20 vallende sterren en foto’s van de komeet. Wil je ook onderkoeld raken en de komeet zien, wees dan snel het kan nog tot maandag. Daarna wordt de maan te fel om hem goed te kunnen waarnemen. Kijk voor het vluchtschema even hier.

Zoek de komeet

Afbeelding 1 van 5

Drukte in Drenthe

En dan zit je opeens een weekje in Drenthe voor je werk bij TechniTeam. Drie huisartspraktijken die in één week over willen naar een nieuw systeem. Om niet elke dag op en neer te hoeven rijden hebben we een huisje gehuurd in Wapserveen. Een bekend plaatsje want hier kwam de kat (heel origineel Wapske genaamd) van familie van Krimpen vandaan.

Hoewel er flink gewerkt moest worden kon ik er toch een middagje op uit. Ik reed naar Oude Willem waar ik een route liep door het Drents-Friese Wold. Hoewel het er flink drassig was waren er weinig paddenstoelen. Mogelijk hebben deze nog steeds last van de droogte eerder dit jaar. De natuur was echter prachtig met mooie geel gekleurde lariksen, beuken en berken. De aanwezigheid van schaapskuddes maakte het echt Drents. Na een stuk gelopen te hebben merkte ik dat het wel erg snel donker werd. Op het pad voor me kon ik nog net de silhouetten van wat overstekende reeën zien. Uiteraard verdwaalde ik flink in het donker en met enige moeite kon ik de auto terug vinden. En dat terwijl het amper 18:00 uur was.
Op zich wel gezond, zo ook dit nu.nl artikel beschrijft.

Aan het einde van de week ben ik, voordat ik naar huis reed, nog even bij de hunebedden in Havelte geweest. Eerder die week was me opgevallen hoe goed zichtbaar de sterrenhemel was maar de hoeveelheid licht van de maan zorgde toch voor wat verminderd zicht. Wel kun je op de foto’s redelijk de verschillende sterrenbeelden zien. Een impressie:

Herfstkleuren op dankdag

Zoals jullie hebben kunnen lezen zijn we nog altijd druk aan het verbouwen. En ja verbouwen kost tijd, veel tijd! Hierdoor schiet het wandelen in de natuur er weleens bij in. Het was dan ook hoog tijd om afgelopen woensdag het bos weer eens te bezoeken. Behalve dat de bossen momenteel in prachtige herfstkleuren staan is het ook fijn om even je gedachten weer op orde te krijgen.

Deze week was een bijzondere week: zondag werd Jente gedoopt en woensdag was het dankdag. En en waar kun je beter zijn met dankdag dan in de natuur?  We maakten een wandeling bij Pyramide Austerlitz. Hoewel de herten zich niet lieten zien waren er genoeg andere dingen te zien: paddenstoelen, vogels en bomen die van groen tot rood en geel kleurden. Jente mag op zulke uitstapjes in de draagdoek. Iets wat ze fantastisch vindt. Niet alleen kan ze goed rond speuren naar grof wild, ze zit ook nog eens lekker warm tegen pappa’s buik.

Hoewel ze nog maar amper groter is dan het blad van een Amerikaanse eik begint de inbostrinatie (niet mijn grap, maar bijzonder grappig) zijn vruchten af te werpen. Met grote ogen kijkt ze rond naar de bomen die met hun gigantische takken over onze hoofden staan uitgespreid. Volgend seizoen maar eens kijken hoe stil ze in de schuilhut is. Wordt vervolgd!

Verbouwingsavontuur – Aan de slag!

De beuk erin! De verbouwing zijn we gestart met het slopen van alles wat we wilden veranderen. Het hele huis werd tot op casco kaal gemaakt: muren, vloeren, de ketel en toilet beneden bleven over. Op wat spreeuwennesten achter de dakplaten na kwamen we -bij het slopen- weinig rare dingen tegen. Na zes weken begon het opbouwen.

Als eerste pakten we de zolder aan. Tegen het dakbeschot brachten we isolatie aan en timmerden het af met stucplaten. Ook de plafonds op de begane grond en eerste verdieping werden vervangen voor stucplaten. Hierin verdwenen ruim 2000 schroeven: allen met schroeftol erin gedraaid. Op de twee bovenverdiepingen wordt met een oplegsysteem vloerverwarming gelegd en laminaat. De zolder is als eerste klaar!

In de keuken en woonkamer sloopten we de balken uit het plafond, maakten de deur naar de keuken dicht en verwijderden een stalraam. Hierna hakten we de dekvloer uit en legden vloerverwarming. Rudolf van Den Hartog Bouw smeerde het hele huis onder super strak stucwerk en wist een gladde cementdekvloer te leggen op de benedenverdieping en badkamer. Ineens heb je een heel ander huis!

Buurman Bert bracht zijn elektra kennis in praktijk en trok alle draden opnieuw, verplaatste en verveelvoudigde de stopcontacten. Daarnaast hadden we een perilex nodig en wensten een nieuwe stoppenkast. En fancy drukvlakschakelaars natuurlijk zodat niet de ene schakelaarknop omhoog staat en de ander naar beneden, maar allemaal gelijk.

Klinkt alsof je dit even doet in twee weken, maar in werkelijkheid deden we hier zes maanden over (incl. sloop). Alles in de avonduurtjes, vrije dagen en weekenden met veel hulp van familie en vrienden. Echt super! 

En God schiep de mens

Wie de laatste tijd ’s nachts langs ons huisje fietst of loopt ziet regelmatig het licht branden. Niet omdat we op vakantie gaan, sterren zijn wezen kijken of vleermuisonderzoek gaan doen. Nee sinds vorige week maandag is er heel veel veranderd in ons huis. Een week voordat ze verwacht werd kwam Jente Karels ter wereld. Ons wonderlijke schepseltje kwam ter wereld met een ruige bos haar, een enorme partij stembanden en een prachtig gaaf gezichtje.

En dan staat even het leven op zijn kop. Voeden, zorgen, proberen te slapen en genieten. Van dichtbij zagen we hoe in een week een kindje zich ontwikkeld. Maar op vrijdag sloeg de schrik ons om het hart. Peters was op de bruiloft van Hendrik en Anne toen Annette met onze fantastische kraamhulp ontdekte dat er iets mis was met Jente. Er waren rode plekken onder haar armen gekomen. En dan gaat alles even heel snel: verloskundige bellen, halsoverkop naar het ziekenhuis en onderzoeken. We kampeerde met zijn drieën in het ziekenhuis. Een bacteriële infectie bleek. Een klein minuscuul organisme had ons kleine kaboutertje ziek gemaakt. Gelukkig sloegen de medicijnen aan en ging het snel beter. Zondagochtend mochten we weer naar huis.

En nu? nu genieten we weer met volle teugen van onze glimlachende nieuwe columnist voor dit blog. Overigens vanmiddag bij onze eerste wandeling meteen een ijsvogel gezien. Dus die natuurbeleving komt wel goed!