Tag archieven: Edelhert

Vakantiekwalen

De laatste week van april zaten we een weekje in de Ardennen. Helaas was april voor ons echt een kwakkelmaand. Nadat we eerste allemaal corona hadden gehad kregen Jente en Amélie waterpokken. Jente was er erg ziek van maar bleek naast de pokken ook griep te hebben. Vervolgens kregen we allemaal griep. Peter hield keelontsteking maar het meeste leek over toen we op vakantie gingen. Maar helaas toen we eenmaal in de Ardennen waren kreeg Peter een terugval. Met een opgezwollen lymfeklier, oogontsteking, oorontsteking, zere keel en neusverkoudheid beleef je zo’n week vakantie toch anders als normaal. Zelfs zijn stem raakte hij kwijt. Gelukkig floten de vogels iedere ochtend prachtige liedjes. Vanaf de ontbijttafel konden we genieten van een zwartkop paartje die om het hardst hun liedjes lieten horen.

Bovendien vermaakten de kinderen zich goed en kregen we hulp van opa en oma Karels die vlakbij op vakantie waren. En zo konden we toch genieten. We hebben in de beek gespeeld, bloemen gezocht (het bos stond volop in bloem met sleutelbloemen, bosanemonen, maarts viooltje en pinksterbloemen), gewandeld, gebakjes gegeten, urenlang geschommeld, naar wild gespeurd en gebarbecued. Kortom we hebben een heerlijke vakantie gehad.

Het wild was ook goed vertegenwoordigd met als hoogtepunt een wilde kat. De bevers hadden dit jaar het terrein rond het huisje omgevormd tot een merengebied en lieten zich ook goed zien. Jente heeft er steeds meer oog voor. Jente mocht af en toe ’s avonds mee wildspeuren vanuit de auto en zag edelherten, reeën en vossen. Als opa dan voor haar idee te hard: kijk edelherten!” roept gaat haar vingertje voor haar mond en spreekt ze opa streng toe: “sssssst opa, anders worden ze bang!”. ’s Nachts sloop de wasbeer rond het huisje en konden we vanuit haar slaapkamer raam naar dit aparte beestje kijken.

Herfst Op de Veluwe

Voor mijn werk moest ik vorige maand weken enkele keren naar Arnhem en omstreken. Vanaf Arnhem kun je snel doorsteken naar het bos. Bijvoorbeeld naar de Veluwezoom. Dit deed ik dan ook regelmatig. Het bos stond in prachtige herfstkleuren en het is deze dagen al vroeg donker. Je moet dan ook flink doorstappen om op tijd weer terug te zijn bij de auto. Het wild trekt zich ook wat meer terug in de bossen. Ze hebben tijd genoeg om pas met de schermer naar buiten te komen om te grazen op de open stukken. Het valt dan ook niet mee om foto’s te maken zonder veel ruis. De zwijnen trekken zich echter niets van de openingstijden aan. Ze zijn druk bezig zich vol te eten om hun vetreserves voor de winter aan te vullen.

Je moet bang zijn om een beetje nat te worden als je dit seizoen naar buiten gaat. Het is vaak druilerig weer. De mist levert echter wel mooie plaatjes op. Bovendien is het dan zo heerlijk stil. Het lijkt wel alsof het weinige geluid dan nog extra gedempt wordt. Met Jente achterop fietste we van Elspeet naar Vierhouten. Een mooie route dwars door het bos. We waren doorweekt en koud maar genoten met volle teugen!

Winterpret in de Ardennen

Eind november logeerde we twee weekjes in Mormont, Erezee. Hoewel de dagen kort zijn is het toch heerlijk om er weer even tussenuit te zijn. Genieten van de herfstkleuren, de mist en warempel een pak sneeuw. Hoewel er in Mormont niet veel viel hoefde we maar 10 minuutjes te rijden om middenin de sneeuw te lopen. Prachtig om de besneeuwde sparrenbossen te zien en de bevroren meertjes. Alles onder een witte deken. Voor Jente hoefde we echter niet ver te lopen. Zodra ze buiten de auto stond was haar geluk compleet. Sleeën, scheppen en sneeuwballen maken tot je vingers bijna bevriezen.

We genoten ook van de vele vogels die de tuin bezochten: koolmezen, pimpelmezen, een keep, matkoppen, kuifmezen, vlaamse gaaien, roodborstjes, vinken, boomklevers, een reiger, een buizerd en een troep appelvinken. Vooral die laatste waren erg lastig om op de foto te krijgen. Als ze er waren gingen ze met een hele groep ergens ver weg bovenin een boom zitten. Zodra ze onraad bespeurde vlogen ze direct massaal op.

Verder waren we druk met paddenstoelen zoeken, wandelen, sterren kijken, fikkie stoken, mamma’s verjaardag vieren, de nieuwe wildcamera testen en sinterklaascadeaus uitpakken. En om de pret compleet te maken kwamen oma en opa Karels ook nog langs. Kortom het was weer een top vakantie!

Nazomeren op de Veluwe

Het is natuurlijk typisch Nederlands om het over het weer te hebben maar we hebben echt een hele natte zomer gehad. Echt lekker weer om er op uit te trekken was spaarzaam. Niet heel erg want Annette’s buik is inmiddels zo gegroeid door de baby dat voor haar lang wandelen er niet meer in zit.

Daarom ging pappa er de ene keer alleen op uit en de andere keer met Jente in de rugdrager. De heide stond er prachtig bij (die heeft wel baat gehad bij het natte weer). Het wild liet zich ook zien en zelfs Jente zag af en toe de reeën of damherten. Jente geniet van zulke dagen enorm. Lekker picknicken op een bankje en genieten van het bos. Echt doorwandelen zit er meestal niet in want er is van alles te zien: kevers, paddenstoelen, libellen, hagedissen, takken, stenen, te veel om op te noemen.

Voor de vliegend herten waren we dit jaar wat laat. Op de ene plek liep een vrouwtje op de boom en op een andere plek een mannetje. Er lagen wel veel dode exemplaren. Sommige nog puntgaaf. Te mooi om te laten liggen en daarom mee in de rugzak naar huis en thuis opgeprikt. Met voldoende naftaline erbij hopen we dat de beestje die er al inzitten het leven laten.

Les Bruyères

Oorspronkelijk was het idee om dit jaar opnieuw naar de Vogezen op vakantie te gaan. Echter was dit met alle corona maatregelen niet mogelijk. Bovendien moesten we wel vroeg in het seizoen op zomervakantie want in september verwachten we een kindje. We besloten daarom naar de Ardennen op vakantie te gaan. Ook helemaal niet erg!

We gingen deze zomer een weekje naar Mormont en een weekje naar het huisje Les Bruyères. Stiekem plakte we er wat dagen voor want Peter had op donderdag wat werk in Roermond en Maastricht. Zodoende konden we op woensdagavond al op reis.

De eerste paar dagen hadden we erg wisselvallig weer. Door de regen liet het wild zich niet goed zien. Wanneer de zon doorkwam was het direct broeierig warm. Ondanks dit uitdagende klimaat maakte we prachtige wandelingen. Pappa met Jente op zijn rug en mamma met de baby in haar buik. Jente genoot volop van de beekjes, het bos, stenen zoeken, vogels luisteren, trampoline springen en bloemen plukken.

Na de eerste paar dagen klaarde het weer goed op en was het heerlijk weer. De rest van de vakantie hadden we prachtig zonnig weer. De vlinders lieten zich zien en ook het wild kwam wat vaker uit de dichte begroeiing. Teken waren echter ook veelvuldig aanwezig. Jente kreeg twee minuscule teken onder haar oog. Verwijderen lukte niet en we konden niets anders doen dan wachten tot ze los lieten.

De tweede week verbleven we rond Wigny. De velen akkers werden gemaaid en we zagen overal vossen als we ’s avonds een rondje reden. Ook een drietal jonge vosjes lieten zich zien. Tot ergernis van de boer die er vlakbij zijn kippen hield. Rond half 10 ’s avonds kwam de wasbeer rond het huis scharrelen. Zelfs Jente zag hem op een avond toen ze eventjes wakker werd. Ook de edelherten, zwijnen en reeën lieten zich zien. Een bever besloot zelfs lekker even tussen onze dammetjes te gaan liggen die we in de beek gebouwd hadden.

Maar het mooiste moment was misschien wel toen ik ’s ochtends een rondje reed met de auto. Ik zag een ree die druk over een pas gemaaide akker rende. Er bleek echter ook een vos over de akker te rennen. Dichterbij gekomen zag ik hoe de vos probeerde een reekalfje te pakken. Daarom was de reegeit zo druk heen en weer aan het rennen. Toen de reegeit en vos mij echter zagen vluchten ze weg het bos in. Het reekalf dook op de grond en bleef roerloos liggen. Snel liep ik er op af en maakte een foto. Vervolgens liep ik terug naar mijn auto. Toen echter bij mij auto omkeek was de reegeit alweer bij haar jong. Wat een prachtig moment!

We missen de Ardennen nu alweer!

Sneeuwstorm Darcy

Vandaag de dag moet je opzoek om nog een hoopje sneeuw te kunnen vinden maar twee weken terug was dat wel anders. Een dik pak sneeuw, onbegaanbare wegen, ijspret, sleeën en alles wat met een klassieke winter te maken heeft. Voor Jente was het de eerste keer dat ze bewust een echt pak sneeuw meemaakte. Wat een verandering is het dan als opeens de tuin vol ligt met sneeuw en je op de sloten kunt lopen. Ondanks de onbegaanbare wegen moest pappa toch een paar keer de weg op voor werk. Maar ook met een gemiddelde snelheid van 30 km/h kom je vanzelf in Veenendaal… of Blokzijl. En als je daar dan toch bent kun je beter even genieten van wat de natuur te bieden heeft. Want veel dieren moesten nu meer opzoek naar eten en warmte en lieten zich daardoor beter zien. Zelfs de waterhoentjes in onze tuin klommen ’s nachts de krulwilg in. Zie hier de foto’s van een bevroren Nederland.

Positief einde van de herfst

Zoals je misschien gemerkt hebt was het de laatste tijd erg stil op ons blog. Vandaag begint de winter en het laatste bericht wat we plaatsten was van september. Meestal hebben we het dan erg druk. En dat klopt ook nu weer. Druk met ons werk, druk met klusjes in huis, de moestuin en dan alle corona toestanden erbij. En ook ons gaat het niet voorbij want zowel Annette als ik zijn sinds vorig weekend positief getest. Daardoor sluiten wij dit corona-jaar af met een heuse quarantaine- en isolatieperiode. Ik schrijf dit bericht terwijl we min of meer opgesloten zitten in huis . Gelukkig zijn de openingstijden van Karels tuin niet veranderd zodat we af en toe een luchtje kunnen scheppen.

En toch… ondanks alle drukte en gehaastheid hebben we ook deze herfst hier en daar kans gezien op pad te gaan. Zo ging Peter met Maarten een nachtje in de auto slapen in de Ardennen om naar het burlen te luisteren (waar ik voor het eerst in mijn leven een wilde kat spotte). Pappa-dagen besteden we als het weer het toelaat buiten. Bovendien wisten we het werk van Peter slim te combineren met 2 dagen Vaals. Daarnaast weet Peter zijn werk altijd wel zo te plannen dat, als hij ergens in het land is, hij toch een mooie route rijdt. Afijn hierbij de foto’s van onze herfst in vogelvlucht. Namens ons goede kerstdagen en een gezond nieuwjaar!

Genieten in Gortel

Wat doe je als je wordt uitgenodigd om te komen logeren in een prachtig pittoresk Veluws boerderijtje in Gortel? Jawel dan grijp je die kans met beide handen aan. En zo waren we vorige week opeens weer midden op de Veluwe. Samen met Arné en Gerrinda genoten we van de prachtige natuur. Net als overal in Nederland was het overdag broeierig warm. We zochten de verkoeling op bij de Leuvenumsebeek. ’s Avonds en ’s ochtends trokken we de bossen in op zoek naar wild. Nu de bronsttijd nadert zijn de mannetjes edelherten druk in de weer om hun geweipunten te scherpen. De oude bast schuren ze bij jonge boompjes eraf zodat er vlijmscherpe witte punten aan hun gewei komen. Voor nu leven ze nog vredelievend met de andere mannetjes, maar binnenkort vechten ze elkaar de keet uit. Het meest spectaculaire moment was wel toen het vallen van de avond een gigantische groep edelherten een veld op kwam lopen. Er hing een klein beetje mist en in de schermer stonden zo een stuk of 60 edelherten te grazen. Af en toe hoor je hun geweitakken tegen elkaar aan tikken. Een zeldzaam moment. Zo heb ik het nog nooit gezien.

Overigens had ik deze reis een Tesla mee. Mijn eigen auto was door een collega geleend om op vakantie te kunnen. Op een hoop nadelen na is zo’n dashcam (om overstekend wild te filmen) en stilletjes door het bos kunnen rijden wel ideaal.

Hooibouw deel II

Na de crisis stond er zoveel gras in Mormont dat het niet voldoende was om alles in één keer te maaien. Gelukkig bleef er nog genoeg over om ook een tweede tripje naar de Ardennen te moeten maken. En daarom vertrokken we wederom voor een fijn lang weekendje die kant op. Bovendien was het een mooie gelegenheid om de roedels die we eerder gespot hadden nog eens op te zoeken. Hoewel zo’n weekendje erg kort is was het weer prachtig.

Helaas sloeg de pech voor Jente wel toe. Niet alleen was ze beroerd van doorkomende tanden, ze maakte ook nog eens enorme brokken met een loopfietsje. Ze maakte een smakkerd en kwam precies met haar tanden op de hard stenen vloer. Het resultaat: een groot stuk voortand eraf, niet willen eten en heel veel spugen. Gelukkig gaat het nu allemaal beter en heeft ze behalve een gapend gat in haar gebit er niets aan overgehouden.

Omdat we door deze uitdagingen een beetje aan huis waren gebonden hebben we niet veel gewandeld. Gelukkig is er in het veld rond het huisje ook zat te zien. Een gelegenheid om weer eens wat meer insecten op de plaat te zetten. Kortom de foto’s zeggen de rest:

Rheden en omstreken

Voor mijn werk moest ik twee dagen in Rheden zijn. Een geweldige uitvalsbasis om in de vrije uurtjes even het bos in te gaan! Heerlijk om even na een dag werken een frisse neus te halen en de bosgeur op te snuiven, te luisteren naar de vogels en te speuren naar wild. Het was beklemmend warm maar dat hinderde niet. Nu de zomer is aangebroken zijn edelherten samengeklonterd tot grote zomerroedels. Veel kalfjes hebben nog hun witte stippenpatroon. Het leverde prachtige ontmoetingen op. Helaas alleen kaalwild, op een enkele geweidrager na. Desondanks was het echt genieten. Naast de edelherten zag ik roedels damherten, zwijnen, een eekhoorn, een kleine bonte specht, rupsen van Sint-Jacobsvlinder, en een gouden tor. Het toppunt was toen ik vlak voor zonsondergang richting de auto liep en er bijna een nachtzwaluw tegen me aan vloog. Er bleken er twee te vliegen. Ze bleven maar rondjes rond mij cirkelen en gingen af en toe op de grond zitten. Het was vrijwel onmogelijk om ze te fotograferen: handmatig scherpstellen in het donker met beweeglijke vogels. Meer dan bewijsfoto’s zijn het niet geworden maar wat een geweldig moment

terug naar het bos

Ons bezoek aan de vliegend herten smaakte naar meer. Toevallig hadden we afgelopen vrijdag een project in Lunteren met mijn werk waar we bovendien vroeg klaar waren. Het plan om vanaf daar even door te rijden was daarom snel gemaakt. Ook Gilles wilde wel een keer mee. Na wat plekken afgezocht te hebben naar de vliegend herten was het raak. Bij de eikenboom waar we de vorige keer waren wezen kijken vonden we deze keer maar liefst drie vrouwtjes, een mannetje en drie dode mannetjes. Helaas was ik zo dom om mijn statief niet mee te zeulen waardoor de foto van het opstijgende mannetje mislukt is. Om het leed nog wat groter te maken overliepen we een edelhertkalf terwijl mijn macrolens nog op mijn camera zat geschroefd. De ervaring was er niet minder om. Verder zagen we zwijnen, zwarte spechten, loopkevers en overal bloeiende vingerhoedskruid. Nog nooit heb ik het zo uitbundig overal zien bloeien.

De avond had echter nog een bijzondere verassing in petto. Terwijl onze voeten al wat moe werden zag Gilles op heide iets wat op een konijn leek. Het konijn bleek echter een jong vosje te zijn wat de wereld buiten mamma’s vertrouwde hol aan het verkennen was. Bovendien had hij twee broertjes of zusjes. Maar liefst drie vosjes speelde rustig voor ons ogen. Wat een fantastische ervaring! Na afgesloten te hebben met een roedel hindes en hier en daar wat zwijnen liepen we terug naar de auto. Een wandelingetje van 16,7 kilometer. Een betere afsluiting van de werkweek kan ik me niet voorstellen!

Ein, zwei, zwijnen

Tegenwoordig heb ik af en toe een pappa dag. Hoewel er altijd wat klusjes in huis te doen zijn besloot ik pas een dagje erop uit te trekken met Jente. Een dagje Elspeet werd het. We liepen bij Mennorode en bij Nico Bulder. Het rijden met kinderwagen en slepen met je cameraset valt niet mee maar wat genoten we beide. Heerlijk de boslucht en de groene omgeving! Jente sliep tijdens de autoritjes en tijdens het wandelen lag ze vrolijk lachend in de wagen. Uiteraard ga je bij zulke wandelingen er vanuit dat je niet teveel ziet. Toch zagen we een zwijn het pad oversteken en een mooi groepje hindes wat rustig stond te grazen. Jente hield op die momenten netjes haar mond, zoals ze dat van pappa en mamma geleerd heeft. #Trots!

Uiteraard smaakte zo’n dagje naar meer. Gisteren werkte ik een dagje in Nijkerk. Aangezien Nijkerk maar een half uurtje rijden verwijderd ligt van de Veluwe was een bezoekje eigenlijk onvermijdelijk. Onderweg kwam het water met bakken naar beneden. Gelukkig had ik mijn groene jas bij me. Aangekomen bij de parkeerplaats was het weer droog. Na een stuk te hebben gelopen zag ik de eerste zwijnen. Een moeder zeug met twee biggen. Al valt het tussen de hoge adelaarsvarens lastig te bepalen. Een stukje verder is het alweer raak. Twee volwassen zwijnen met vijf jongen. Hoe verder ik loop des te meer zwijnen ik zie. Het stikt ervan! En dat terwijl ik midden in wolvengebied loop. De uitwerpsels en een sporadische pootafdruk verraden zijn aanwezigheid. Misschien lust onze nieuwe vriend geen speklapjes, of misschien moet hij een beetje op zijn gewicht letten. Want met zoveel zwijnen zou je zomaar een welvaartsziekte kunnen oplopen.

Inmiddels begin ik ook te merken dat de jas een slechte keuze is. De zon schijnt krachtig en het vochtige bos zorgt voor een broeikasgevoel. Wordt je niet nat van de regen dan wel van het zweet. Ook mijn hoeveelheid drinkwater is weer eens niet toereikend. Ik loop desondanks verder het bos in. Bij een veldje zie ik een moederzwijn met vier jongen. Terwijl ik sta te posten achter een dikke eik zie ik opeens links van me in het bos een schim. Op enkele meters afstand passeert mij een dik zwijn. En daar blijft het niet bij een grote rotte volwassen zwijnen en een grote hoeveelheid biggen lopen het veld op. De oudste vertrouwt het echter niet helemaal en snel nemen ze de poten.

Al verder en verder dwaal ik door het bos. Veel, heel veel zwijnen zie ik. Tellen is niet te doen maar ik schat het toch op zo’n 60 zwijnen. Als het tegen de avond is loop ik nog een ander stuk bosgebied in. Hier loop ik een prachtige geweidrager tegen het lijf met fors gewei. Helaas houd hij zich goed verscholen tussen de takken. Statig loopt hij weg, dieper het bos in. Afgezien van de zwijnen zie ik de rest van de avond geen ander wild.

Als het bijna tegen zonsondergang loopt kom ik wat mensen tegen. Een gezin uit Dordrecht en een jongen uit Elspeet. Veel hebben ze nog niet gezien, een zwijn en een hert. We lopen gezamenlijk langs de heide terug richting de auto als opeens een hinde oversteekt. We blijven staan kijken en even later volgt de volgende en daarna nog één. We lopen dichterbij maar dan besluit het hert terug het bos in te rennen. Het blijkt echter dat er al een hele roedel hindes op de heide stond. Ze daveren het pad over terug de periferie in. We tellen er 10 à 15. Op de laatste honderd meter zien we nog een ree. Kortom een zeer succesvolle einde werkdag!

de wilde veluwe

Voor mijn werk ben ik momenteel veel in Enschede te vinden. En waar kom je langs als je van Nieuwland naar Enschede rijd? Jawel, half Nederland, maar ook de Veluwe! Uiteraard is het iedere keer weer een uitdaging om dan niet even de afslag te nemen en het bos in te rennen. En soms is het gewoon simpelweg niet te weerstaan.

En zo loop ik 22 maart te genieten van het voorjaarszonnetje in Elspeet. Vanaf de Vierhouterweg loop ik de Gortelseweg op het bos in. Nu had ik de eerste citroenvlinder dit jaar al op 15 februari gezien maar nu vliegen ze echt volop. Ook groepjes muggen dansen in het zonlicht. Een prachtig schouwspel. Het duurt niet lang als ik in het struikgewas iets hoor weg sprinten. Een edelhert of een ree? In ieder geval geen zwijn dat zou je wel horen of ruiken. Ik loop verder richting de heide. Het is nog te licht voor echt veel wild maar je weet het nooit. Af en toe vliegt er een specht of Vlaamse gaai voorbij. Als ik het bos weer in loop zie ik in de verte 6 hindes staan. Ze zijn bijna onzichtbaar door de dichte begroeiing. De foto’s bestaan uit 90% bos, 8% kontjes en 2% kop. We genieten er niet minder om.

Ondertussen begint het al wat later te worden. Een uur voor zonsondergang ga ik richting auto. Uiteraard is dit het moment waarop het wild heeft staan wachten. Al snel zie ik een rotte zwijnen met frislingen. De lopende pyama’s sprinten achter hun moeder aan. Ze zijn nog erg jong, een paar weken schat ik. Even later zie ik een tweede rotte, maar terwijl ik sta te kijken komt er opeens een roedel geweidragers aan. De oudere mannetjes hebben hun grote gewei al geworpen en hebben zelfs alweer knobbels op de plek waar straks hun gewei pronkt. Er zijn echter nog wat jongere mannetjes bij die hun gewei nog wel hebben. Helaas is het al erg donker en gaat het allemaal erg snel. Ik zie minimaal 3 oudere mannetjes en ten minste 2 jongere mannetjes.

Ondertussen begint de dag echt op zijn einde te lopen en ben ik de auto een beetje zoek. Het is dus even flink doorstappen. Het wordt een rondje van 7,5 kilometer. Ik spreek nog even een Elspetenaar. Hij vraagt of ik nog wild heb gezien, want sinds de wolf ziet hij niets anders dan zwijnen. Toch leuk als je kan vertellen dat je al twee roedels hebt gezien.

Maar dan als ik vlakbij de parkeerplaats kom krijg ik nog even de kers op de taart. Aan weerskanten van het pad is er flink wat dennen-opschot. Terwijl ik er loop zie ik opeens een frisling over sprinten. Ik ga snel achter een boom staan en wacht af. Moeder Ever heeft mij al lang geroken en knort luid vanuit de bosjes. Haar deugnieten trekken zich echter niets van ma aan en het duurt niet lang of ze komen de bosjes uit drentelen. Maar liefst 6 frislingen lopen het pad op… recht op mij af! Het is al veel te donker maar ik maak toch foto’s. De voorste frisling, een echt dromertje komt op drie meter afstand staan. Ma wordt woest en ik hoor hoe ze begint te stampen. Tijd om in te grijpen, ik ga op het pad staan zodat de frislingen me kunnen zien. Dat is genoeg want in een flits zijn de bosjes in. Luid knorrend blaast de hele rotte de aftocht. Wat een gaaf moment!




Pauze

Nu het stucwerk lekker aan het drogen is zijn wij verplicht even rust te nemen. De verbouwing is in volle gang en inmiddels is vloerverwarming ingestort en de keuken gestuct. Nog even en er pronkt een nieuwe keuken in ons stulpje. Uiteraard is er weer een nieuwe landing bouwmateriaal nodig. En raad eens waar die spullen staan? Jawel! In Mormont (Erezee), in de Ardennen.
Een goed excuus om dus even een ritje die kant op te maken. Als je er toch bent kun je net zo goed even wandelen en van de natuur genieten.

Op vrijdag komen we laat aan. Aangezien de Kodiaq een tendermaster aan zijn staart heeft hangen gaat het niet harder als 90km/h. Annette mag het hele eind rijden want hoewel zwanger is ze in het bezit van een aanhanger-rijbewijs. Onderweg zien we tot 3 keer toe een ree en twee edelherten. Een goed begin van dit weekendje. Aangekomen laden we snel uit en ik spurt naar het dassenveldje. De vorige keer handen we hier een geweldige ontmoeting met Dirk Das, wie weet of dat nog een keer lukt! Een ree rent blaffend het veld af. Snel zet ik de camera in positie en maak het me comfortabel. Ik lig languit op een paadje wat recht naar het dassenhol loopt. Mijn lens gericht op de ingang van de burcht. Links van me is de berghelling rechts van mij het veldje. De tijd verstrijkt, het blijft rustig. Af en toe hoor ik wat maar het kan zijn dat ik me dingen ga inbeelden. Als het al tegen de schemer loopt wil ik even gaan verzitten. Ik richt me op en hoor een gigantisch kabaal op een twee meter links van me. In de berghelling is ook een burcht-uitgang. Een jonge das heeft blijkbaar besloten vandaag via de zijdeur naar buiten te gaan. Geschrokken van mij duikt hij direct weg. Ik zit muisstil en beweeg geen spier. Een kleine minuut later zie ik opeens een wit-zwart kopje boven het gat uitsteken. Ik kijk in de kraaloogjes van een das. Hoewel op zijn hoede zit hij duidelijk op zijn gemak rond te kijken. Hij snuift eens goed de avondlucht op. Daar lig je dan, op 2 meter afstand van een jonge das zonder haast met een camera voor je met een telelens van 300 millimeter erop. Onmogelijk om een foto te maken, maar wat een beleving. Het duurt niet lang of de jonge das trekt zich weer terug.

Dag twee maak ik een prachtige wandeling door de mist. Af en toe ziet ik een hert wegrennen of hoor ik iets. Ik besluip een hinde die niets vermoedend gras staat te knagen. Later op dag wordt het warm. We pakken de auto in en genieten van de natuur rond het huis: vleermuizen in de spouwmuur, behangersbijen die hun nest maken in het muurtje van het terras, een wolfspin die met haar eikapsel loopt te slepen, vuursalamanders, beversporen, een grote weerschijnvlinder die langs vliegt en Welriekende nachtorchis bij de buren.

In het spoor van de das

Terwijl we in Nederland nog maar net onze auto ’s ochtends hoeven te krabben, ligt er in België nog gewoon sneeuw. Sterker nog, enkele dagen geleden sneeuwde het er nog. Omdat we toch in de ‘buurt’ waren hebben we een nachtje geslapen in Mormont (Érezée). In dit pittoreske plaatsje weten we inmiddels een paar locaties waar dassen wonen. Dassen houden geen winterslaap, maar zijn in de winter wel een stuk minder actief. Desondanks waren er in de verse sneeuw tal van pootafdrukken te vinden. Uiteraard hebben we de nachtcamera opgehangen vlakbij een spoor. En jawel hoor, de volgende dag hadden we een filmpje van zo’n mooie zwart-witte zwerver. Iets minder fortuinlijk ging het zijn familielid(?) af. De volgende dag vonden we hem in een veldje verderop. Blijkbaar was er al een beest aan het slepen geweest met het karkas van de dode das want er ging een bruinrood spoor door de sneeuw.

Herten spotten valt momenteel ook niet mee. Met hun donkere wintervacht vallen de reeën en edelherten weg tegen de zwart witte achtergrond. Daarbij vormen de edelherten nu grote roedels. Je ziet er dus geen één, of een heleboel tegelijk. Wij hadden het geluk een roedel te spotten. Weliswaar geen grote geweidragers (die vormen aparte roedels, los van de hindes) maar toch fantastisch om te zien!

Loeren in het bos

’s Avonds gaan we het bos in om wild te spotten. Vanmiddag zijn we langs een wildkansel gelopen midden in het bos. We hebben goede hoop dat daar wat langs komt. Helaas is het bouwwerk niet sterk genoeg om twee personen te houden. Gelukkig hebben we ook een één-persoons schuiltent bij ons. Peter heeft deze vlak voor de vakantie op de kop weten te tikken. Daar zitten we dan. Annette in de wildkansel achter mij en ik in de schuiltent.

Notitie voor de volgende keer: een krukje meenemen! Na een half uur geknield te hebben gezeten switch ik toch maar naar kleermakerszit. Respect voor monniken die geknield mediteren. Die boomwortels onder de tent helpen ook niet bepaald. Maar dan loopt er opeens een edelhert voorbij! Gelukkig lukt het me om via het onderste kijkgat een foto te schieten. Ik probeer mijn camera op het statief voor het bovenste kijkgat te monteren. Zo’n schuiltent valt niet op, maar zo’n vierkante bewegende struik is toch wat te veel van het goede. Het hert sprint er vandoor terug het bos in.

De temperatuur in de tent begint inmiddels te stijgen. Naast de inspanning zorgt de natte bosbodem voor een hoge luchtvochtigheid. Het niet ademende polyester van de schuiltent zorgt voor een saunagevoel. Op de buitenkant landen de eerste dorstige muggen. Ik hoop dat ze de weg naar binnen niet ontdekken.

In de verte horen we raven. Dit kan beteken dat er een wolf in aantocht is! Raven volgen wolven vaak zodat ze een ‘graantje’ mee kunnen pikken als de wolf een prooi verschalkt. Met de pen van het logboek kan ik zo nu en dan de flap van de tentopening opzij schuiven om te controleren of er nog wild langs komt. Tot twee keer toe horen we vlakbij herten blaffen. Helaas blijft het daarbij. Als het te donker is om nog verder logboek te schrijven breken we op. Om 21:30 uur lopen we terug naar de auto. Onderweg naar de auto overrompelen we enkele herten die op enkele meters van ons vandaan het bos in stieren. Het is al te donker om ze nog te kunnen zien.

edelhert (Cervus elaphus)
edelhert (Cervus elaphus)

De morgenstond heeft wild in de mond…

Daar! Ssst! Zou dat…? Even met de verrekijker kijken. Oh nee, toch een struik. Langs de bosrand strekken de grasvelden zich uit die inmiddels tot heuphoogte gegroeid zijn. Daartussen hebben de edelherten zich tegoed gedaan aan de vele struiken. De struiken hebben door de hoge graasdruk een opmerkelijke vorm gekregen. Sommigen zijn nog klein waardoor ze tussen het hoge gras lijken op de rug van een bizon.

De wekker ging om 3 uur. Als je wild wilt zien doe je er verstandig aan een klein uur voor zonsopgang in het veld te zijn. Half vier ter plaatse in Białowieża lopen we een lang recht zandpad af richting de bosrand. Links en rechts strekken de velden zich uit. Al snel spotten we tussen het graan een paar kopjes met oren: edelherten! Met jongen! Het turen door de verrekijker is begonnen: hoe langer je kijkt, hoe meer oortjes verschijnen. In totaal tellen we binnen een uur zeker 68 edelherten, verdeelt over vier groepen.

Met een beetje geluk kom je ook ander wild tegen zoals bizons, reeën, vossen, dassen, elanden, hazelhoenders, slapende vlinders of wolven. Helaas hebben we de wolf (nog) niet gezien.

European bison Slapende vlinder met dauw Edelhert likt haar jong Oortjes tellen
European bison (Bison bonasus) Slapende vlinder met dauw Edelhert likt haar jong Oortjes tellen
Edelherten in hoge gras Hoge graasdruk Ree Eland
Edelherten in hoge gras Hoge graasdruk Ree (Capreolus capreolus) Eland (Alces alces)
Wildspotten ver weg... Hazelhoen (Tetrastes bonasia)
Wildspotten ver weg… Hazelhoen (Tetrastes bonasia)