Tag archieven: Jente

Herfst Op de Veluwe

Voor mijn werk moest ik vorige maand weken enkele keren naar Arnhem en omstreken. Vanaf Arnhem kun je snel doorsteken naar het bos. Bijvoorbeeld naar de Veluwezoom. Dit deed ik dan ook regelmatig. Het bos stond in prachtige herfstkleuren en het is deze dagen al vroeg donker. Je moet dan ook flink doorstappen om op tijd weer terug te zijn bij de auto. Het wild trekt zich ook wat meer terug in de bossen. Ze hebben tijd genoeg om pas met de schermer naar buiten te komen om te grazen op de open stukken. Het valt dan ook niet mee om foto’s te maken zonder veel ruis. De zwijnen trekken zich echter niets van de openingstijden aan. Ze zijn druk bezig zich vol te eten om hun vetreserves voor de winter aan te vullen.

Je moet bang zijn om een beetje nat te worden als je dit seizoen naar buiten gaat. Het is vaak druilerig weer. De mist levert echter wel mooie plaatjes op. Bovendien is het dan zo heerlijk stil. Het lijkt wel alsof het weinige geluid dan nog extra gedempt wordt. Met Jente achterop fietste we van Elspeet naar Vierhouten. Een mooie route dwars door het bos. We waren doorweekt en koud maar genoten met volle teugen!

Winterpret in de Ardennen

Eind november logeerde we twee weekjes in Mormont, Erezee. Hoewel de dagen kort zijn is het toch heerlijk om er weer even tussenuit te zijn. Genieten van de herfstkleuren, de mist en warempel een pak sneeuw. Hoewel er in Mormont niet veel viel hoefde we maar 10 minuutjes te rijden om middenin de sneeuw te lopen. Prachtig om de besneeuwde sparrenbossen te zien en de bevroren meertjes. Alles onder een witte deken. Voor Jente hoefde we echter niet ver te lopen. Zodra ze buiten de auto stond was haar geluk compleet. Sleeën, scheppen en sneeuwballen maken tot je vingers bijna bevriezen.

We genoten ook van de vele vogels die de tuin bezochten: koolmezen, pimpelmezen, een keep, matkoppen, kuifmezen, vlaamse gaaien, roodborstjes, vinken, boomklevers, een reiger, een buizerd en een troep appelvinken. Vooral die laatste waren erg lastig om op de foto te krijgen. Als ze er waren gingen ze met een hele groep ergens ver weg bovenin een boom zitten. Zodra ze onraad bespeurde vlogen ze direct massaal op.

Verder waren we druk met paddenstoelen zoeken, wandelen, sterren kijken, fikkie stoken, mamma’s verjaardag vieren, de nieuwe wildcamera testen en sinterklaascadeaus uitpakken. En om de pret compleet te maken kwamen oma en opa Karels ook nog langs. Kortom het was weer een top vakantie!

Nazomeren op de Veluwe

Het is natuurlijk typisch Nederlands om het over het weer te hebben maar we hebben echt een hele natte zomer gehad. Echt lekker weer om er op uit te trekken was spaarzaam. Niet heel erg want Annette’s buik is inmiddels zo gegroeid door de baby dat voor haar lang wandelen er niet meer in zit.

Daarom ging pappa er de ene keer alleen op uit en de andere keer met Jente in de rugdrager. De heide stond er prachtig bij (die heeft wel baat gehad bij het natte weer). Het wild liet zich ook zien en zelfs Jente zag af en toe de reeën of damherten. Jente geniet van zulke dagen enorm. Lekker picknicken op een bankje en genieten van het bos. Echt doorwandelen zit er meestal niet in want er is van alles te zien: kevers, paddenstoelen, libellen, hagedissen, takken, stenen, te veel om op te noemen.

Voor de vliegend herten waren we dit jaar wat laat. Op de ene plek liep een vrouwtje op de boom en op een andere plek een mannetje. Er lagen wel veel dode exemplaren. Sommige nog puntgaaf. Te mooi om te laten liggen en daarom mee in de rugzak naar huis en thuis opgeprikt. Met voldoende naftaline erbij hopen we dat de beestje die er al inzitten het leven laten.

Lente in de Vijfherenlanden

Met de eerste voorjaarsstormen sneuvelde onze kas op de moestuin. Hij was al wat slecht maar een goede windhoos leverde ons een opblaasboot (eigenaar is inmiddels terecht) en een ingestorte kas op. Nu het moestuin seizoen op uitbarsten staat was snelheid geboden met het opbouwen van een nieuwe kas. Werk aan de winkel dus! Het was daarom weer een drukke periode. Ook een spannende periode. Want als alles goed mag gaan krijgt Jente in september een zusje. En zo ben je opeens druk met van alles en nog wat.

Ook de natuur staat momenteel in teken van nieuw leven en opbouw. De nesten zijn gemaakt en de eerste kleintjes ontdekken de nieuwe wereld. Hier wat verzamelde foto’s uit onze omgeving.

Winterweer

Terwijl de sneeuwbuien op de loer liggen en de avondklok van kracht is zitten wij hier lekker voor onze open haard. Alle tijd om ons weblog dus even bij te werken. De afgelopen weken zijn we erg druk geweest met klusjes rond en in ons huis. Zo hebben we vijf gierzwaluwkasten onder onze (nieuwe) dakgoot gemonteerd. Eentje hebben we voorzien van een camera. Na slechts twee dagen mochten we de eerste bezoeker verwelkomen: een koolmees. Wie weet wat de lente gaat brengen.

Door al het klussen was er helaas niet veel tijd om de natuur in te trekken maar eerlijk gezegd was het weer er ook niet erg naar. Ach ja dat hoort een beetje bij ons natte en platte kikkerlandje. Maar ondanks dat koning winter nog even ons land in zijn greep houd is de lente in aantocht. Langzaamaan blijft het langer licht en hoor je meer vogels fluiten. De winterakonieten, narcissen en sneeuwklokjes staan te bloeien. Hier nog wat koele plaatjes en dan door naar de lente!

Positief einde van de herfst

Zoals je misschien gemerkt hebt was het de laatste tijd erg stil op ons blog. Vandaag begint de winter en het laatste bericht wat we plaatsten was van september. Meestal hebben we het dan erg druk. En dat klopt ook nu weer. Druk met ons werk, druk met klusjes in huis, de moestuin en dan alle corona toestanden erbij. En ook ons gaat het niet voorbij want zowel Annette als ik zijn sinds vorig weekend positief getest. Daardoor sluiten wij dit corona-jaar af met een heuse quarantaine- en isolatieperiode. Ik schrijf dit bericht terwijl we min of meer opgesloten zitten in huis . Gelukkig zijn de openingstijden van Karels tuin niet veranderd zodat we af en toe een luchtje kunnen scheppen.

En toch… ondanks alle drukte en gehaastheid hebben we ook deze herfst hier en daar kans gezien op pad te gaan. Zo ging Peter met Maarten een nachtje in de auto slapen in de Ardennen om naar het burlen te luisteren (waar ik voor het eerst in mijn leven een wilde kat spotte). Pappa-dagen besteden we als het weer het toelaat buiten. Bovendien wisten we het werk van Peter slim te combineren met 2 dagen Vaals. Daarnaast weet Peter zijn werk altijd wel zo te plannen dat, als hij ergens in het land is, hij toch een mooie route rijdt. Afijn hierbij de foto’s van onze herfst in vogelvlucht. Namens ons goede kerstdagen en een gezond nieuwjaar!

Hooibouw deel II

Na de crisis stond er zoveel gras in Mormont dat het niet voldoende was om alles in één keer te maaien. Gelukkig bleef er nog genoeg over om ook een tweede tripje naar de Ardennen te moeten maken. En daarom vertrokken we wederom voor een fijn lang weekendje die kant op. Bovendien was het een mooie gelegenheid om de roedels die we eerder gespot hadden nog eens op te zoeken. Hoewel zo’n weekendje erg kort is was het weer prachtig.

Helaas sloeg de pech voor Jente wel toe. Niet alleen was ze beroerd van doorkomende tanden, ze maakte ook nog eens enorme brokken met een loopfietsje. Ze maakte een smakkerd en kwam precies met haar tanden op de hard stenen vloer. Het resultaat: een groot stuk voortand eraf, niet willen eten en heel veel spugen. Gelukkig gaat het nu allemaal beter en heeft ze behalve een gapend gat in haar gebit er niets aan overgehouden.

Omdat we door deze uitdagingen een beetje aan huis waren gebonden hebben we niet veel gewandeld. Gelukkig is er in het veld rond het huisje ook zat te zien. Een gelegenheid om weer eens wat meer insecten op de plaat te zetten. Kortom de foto’s zeggen de rest:

Elspeet en Elsberg

Als we nog een dochter krijgen is Els een logische naam. Er is iets met Elspeet en Elsberg wat de aandacht blijft trekken: het eindeloos speuren naar wild. Een raadselachtige verslaving die niet te behandelen is zorgt ervoor dat als het ook maar even kan we toch weer snel vertrekken richting bossen.

Ook op de pappa dag vertrokken we richting de Veluwe. De herfstkleuren beginnen nu al echt te komen. De bomen zijn getooid met rood, geel, bruin, oranje en alles wat er tussenin zit. De varens verkleuren langzaam van groen naar bruin en de wild blaast de bladeren in het rond. Echt herfst in volle gang!

Ondanks dat het ’s morgens wat druilerig was kwam ’s middags het zonnetje door. Jente bleef keurig stil vanuit de rugdrager. Inmiddels kan ze ook los staan, maar staand poseren voor een foto zit er nog niet in. Hoewel we alleen overdag het bos in kunnen in verband met de slaapjes zagen we toch 2 damherten.

Nu de damherten bronst van start is verwacht je geen burlende edelherten meer. Wat een verassing was het toen ik zaterdag met familie Roest op pad ging. We gingen naar de Elsberg. Door de herfstvakantie was het er wel wat druk. Een paar hindes in buurt van de uitkijktoren trokken de aandacht, maar verder was het veld leeg.
Tot er opeens een prachtige burl door het dal klinkt! Na verloop van tijd zien we steeds meer edelherten. Helaas gooien een paar verdwaalde wandelaars roet in het eten. Ze lopen dwars door het stiltegebied met felgekleurde jassen. (zucht) Het resultaat is wel dat een opgeschrikte roedel zich even prachtig laat zien.

De rest van de avond blijft het wild op afstand maar het burlen gaat door. We zien regelmatig hoe een edelhert op afstand zijn kop omhoog gooit. Als de avond valt en het tegen zonsondergang loopt gaan we richting auto. De lucht klinkt mooi roze en nog 1x laat het edelhert een geweldig geburl horen. Prachtig! Als kers op de taart zien we een klapekster vlakbij. Helaas al te donker voor een scherpe foto maar wat een geweldig weekend!

Pauze & papadag

Voor sommige mensen is het momenteel herfstvakantie maar wij werken stug door. Hoewel… de kerstvakantie is alweer gepland. Bovendien wil het natuurlijk niet zeggen dat er geen ruimte is voor ontspanning. Zeker niet! Nu we met het werk dichtbij de Veenendaalse bossen gevestigd zijn lukt het regelmatig om even in de pauze een ‘rondje’ te wandelen. Heerlijk is dat: even de benen strekken, boslucht inademen en genieten van de natuur. Er is van alles te zien: vogels, bloeiende heide, allerlei varens en mossen, af en toe een ree en jawel: paddenstoelen! Overal schieten ze omhoog. Het is geweldig wat een kleuren er onder de grond verstopt zitten . Inmiddels heb ik ook de eerste uitgebloeide orchideeën gespot. Dat wordt volgend seizoen goed opletten!

En of dat nog geen ontspanning genoeg is heb ik tegenwoordig ook om de andere week op vrijdag een zogenaamde ‘papadag’. Een feestje voor mij en Jente want als we niets in huis hoeven te doen gaan we er lekker op uit. Vooral de tripjes naar de Veluwe vallen goed in de smaak. Hoog en droog op papa’s rug in de Deuter speuren we naar wild. En niet zonder succes: bij Staverden kwamen we een hele roedel met geweidrager tegen. Helaas kwam na enkele seconden de luchtmacht over met een lawaaige apache-helikopter. Dat was voldoende om de roedel het bos in te jagen. Neemt niet weg dat we prachtige herinneringen gemaakt hebben. Op naar de volgende pauze en de volgende pappadag!

Ein, zwei, zwijnen

Tegenwoordig heb ik af en toe een pappa dag. Hoewel er altijd wat klusjes in huis te doen zijn besloot ik pas een dagje erop uit te trekken met Jente. Een dagje Elspeet werd het. We liepen bij Mennorode en bij Nico Bulder. Het rijden met kinderwagen en slepen met je cameraset valt niet mee maar wat genoten we beide. Heerlijk de boslucht en de groene omgeving! Jente sliep tijdens de autoritjes en tijdens het wandelen lag ze vrolijk lachend in de wagen. Uiteraard ga je bij zulke wandelingen er vanuit dat je niet teveel ziet. Toch zagen we een zwijn het pad oversteken en een mooi groepje hindes wat rustig stond te grazen. Jente hield op die momenten netjes haar mond, zoals ze dat van pappa en mamma geleerd heeft. #Trots!

Uiteraard smaakte zo’n dagje naar meer. Gisteren werkte ik een dagje in Nijkerk. Aangezien Nijkerk maar een half uurtje rijden verwijderd ligt van de Veluwe was een bezoekje eigenlijk onvermijdelijk. Onderweg kwam het water met bakken naar beneden. Gelukkig had ik mijn groene jas bij me. Aangekomen bij de parkeerplaats was het weer droog. Na een stuk te hebben gelopen zag ik de eerste zwijnen. Een moeder zeug met twee biggen. Al valt het tussen de hoge adelaarsvarens lastig te bepalen. Een stukje verder is het alweer raak. Twee volwassen zwijnen met vijf jongen. Hoe verder ik loop des te meer zwijnen ik zie. Het stikt ervan! En dat terwijl ik midden in wolvengebied loop. De uitwerpsels en een sporadische pootafdruk verraden zijn aanwezigheid. Misschien lust onze nieuwe vriend geen speklapjes, of misschien moet hij een beetje op zijn gewicht letten. Want met zoveel zwijnen zou je zomaar een welvaartsziekte kunnen oplopen.

Inmiddels begin ik ook te merken dat de jas een slechte keuze is. De zon schijnt krachtig en het vochtige bos zorgt voor een broeikasgevoel. Wordt je niet nat van de regen dan wel van het zweet. Ook mijn hoeveelheid drinkwater is weer eens niet toereikend. Ik loop desondanks verder het bos in. Bij een veldje zie ik een moederzwijn met vier jongen. Terwijl ik sta te posten achter een dikke eik zie ik opeens links van me in het bos een schim. Op enkele meters afstand passeert mij een dik zwijn. En daar blijft het niet bij een grote rotte volwassen zwijnen en een grote hoeveelheid biggen lopen het veld op. De oudste vertrouwt het echter niet helemaal en snel nemen ze de poten.

Al verder en verder dwaal ik door het bos. Veel, heel veel zwijnen zie ik. Tellen is niet te doen maar ik schat het toch op zo’n 60 zwijnen. Als het tegen de avond is loop ik nog een ander stuk bosgebied in. Hier loop ik een prachtige geweidrager tegen het lijf met fors gewei. Helaas houd hij zich goed verscholen tussen de takken. Statig loopt hij weg, dieper het bos in. Afgezien van de zwijnen zie ik de rest van de avond geen ander wild.

Als het bijna tegen zonsondergang loopt kom ik wat mensen tegen. Een gezin uit Dordrecht en een jongen uit Elspeet. Veel hebben ze nog niet gezien, een zwijn en een hert. We lopen gezamenlijk langs de heide terug richting de auto als opeens een hinde oversteekt. We blijven staan kijken en even later volgt de volgende en daarna nog één. We lopen dichterbij maar dan besluit het hert terug het bos in te rennen. Het blijkt echter dat er al een hele roedel hindes op de heide stond. Ze daveren het pad over terug de periferie in. We tellen er 10 à 15. Op de laatste honderd meter zien we nog een ree. Kortom een zeer succesvolle einde werkdag!

zingende rietstengels

Het is weer de hoogste tijd om de Zouweboezem te bezoeken. De blauwborst is enige weken terug weer neergestreken en de fitsen fluiten hun arme longetjes rauw. Als je nu ’s ochtends het richting het plankenpand loopt doet het bijna pijn aan je oren. Hoewel de kiekendieven zich nog koest houden zijn ook zij inmiddels weer neergestreken. Kortom het spektakel is gestart en dat is echt genieten.

Ook Jente kijkt haar ogen uit als ze mee mag. Binnenkort maar snel weer terug!


Witte kerst

Al het werken, klussen en ons nieuwe gezinnetje is best druk. Daarom was het hoog tijd om er weer eens tussenuit te knijpen. We huurden het ‘puntdakhuisje’ in Wigny. Een prachtig verblijf midden in de natuur. Voor Jente was dit de eerste keer buitenland. Er moest dus nog snel even een ID-kaart worden aangevraagd, wat de nodige bureaucratische rompslomp met zich meebracht.

Desondanks arriveerden we vrijdagavond in de Ardennen. De activiteiten van de bevers vielen direct op. Bij de aan ons aangrenzende huisjes waren diverse bomen omver geknaagd. Overal in het gebied hebben ze inmiddels burchten gemaakt en de oevers verbreed. Ondanks dat er maar liefst 900 bevers in de Ardennen zitten hebben we ze deze vakantie niet in levende lijve gezien.

Bij het wandelen genoten we van de vele paddenstoelen, mosjes en vogels. Af en toe zagen we een reetje rennen maar vaak was het niet meer dan een silou-hertje. De dagen zijn nu zo kort dat het laat licht wordt en weer snel donker is. Dus regelmatig was het ’s avonds dicht tegen elkaar aan kruipen op de bank voor het haardvuur. Ook niet erg!

Jente genoot met volle teugen. Soms werden de indrukken haar teveel en moest ze even eruit schreeuwen wat ze had gezien. Andere momenten zat ze lekker te mijmeren over vogels, bomen, bladeren en beekjes. Je hebt er nog wat fantasie voor nodig maar we snappen wat ze bedoelt. Onze kleine avonturier is zelfs mee wezen sterren kijken!

Maar vanaf zondag werd het pas echt spectaculair. De vorst trad in en zorgde ervoor dat alles onder een dikke laag ijs bedekt werd. De hele wereld was ineens wit. Het leverde prachtige winterse plaatjes op. Ach, de foto’s vertellen de rest.

Herfstkleuren op dankdag

Zoals jullie hebben kunnen lezen zijn we nog altijd druk aan het verbouwen. En ja verbouwen kost tijd, veel tijd! Hierdoor schiet het wandelen in de natuur er weleens bij in. Het was dan ook hoog tijd om afgelopen woensdag het bos weer eens te bezoeken. Behalve dat de bossen momenteel in prachtige herfstkleuren staan is het ook fijn om even je gedachten weer op orde te krijgen.

Deze week was een bijzondere week: zondag werd Jente gedoopt en woensdag was het dankdag. En en waar kun je beter zijn met dankdag dan in de natuur?  We maakten een wandeling bij Pyramide Austerlitz. Hoewel de herten zich niet lieten zien waren er genoeg andere dingen te zien: paddenstoelen, vogels en bomen die van groen tot rood en geel kleurden. Jente mag op zulke uitstapjes in de draagdoek. Iets wat ze fantastisch vindt. Niet alleen kan ze goed rond speuren naar grof wild, ze zit ook nog eens lekker warm tegen pappa’s buik.

Hoewel ze nog maar amper groter is dan het blad van een Amerikaanse eik begint de inbostrinatie (niet mijn grap, maar bijzonder grappig) zijn vruchten af te werpen. Met grote ogen kijkt ze rond naar de bomen die met hun gigantische takken over onze hoofden staan uitgespreid. Volgend seizoen maar eens kijken hoe stil ze in de schuilhut is. Wordt vervolgd!

En God schiep de mens

Wie de laatste tijd ’s nachts langs ons huisje fietst of loopt ziet regelmatig het licht branden. Niet omdat we op vakantie gaan, sterren zijn wezen kijken of vleermuisonderzoek gaan doen. Nee sinds vorige week maandag is er heel veel veranderd in ons huis. Een week voordat ze verwacht werd kwam Jente Karels ter wereld. Ons wonderlijke schepseltje kwam ter wereld met een ruige bos haar, een enorme partij stembanden en een prachtig gaaf gezichtje.

En dan staat even het leven op zijn kop. Voeden, zorgen, proberen te slapen en genieten. Van dichtbij zagen we hoe in een week een kindje zich ontwikkeld. Maar op vrijdag sloeg de schrik ons om het hart. Peters was op de bruiloft van Hendrik en Anne toen Annette met onze fantastische kraamhulp ontdekte dat er iets mis was met Jente. Er waren rode plekken onder haar armen gekomen. En dan gaat alles even heel snel: verloskundige bellen, halsoverkop naar het ziekenhuis en onderzoeken. We kampeerde met zijn drieën in het ziekenhuis. Een bacteriële infectie bleek. Een klein minuscuul organisme had ons kleine kaboutertje ziek gemaakt. Gelukkig sloegen de medicijnen aan en ging het snel beter. Zondagochtend mochten we weer naar huis.

En nu? nu genieten we weer met volle teugen van onze glimlachende nieuwe columnist voor dit blog. Overigens vanmiddag bij onze eerste wandeling meteen een ijsvogel gezien. Dus die natuurbeleving komt wel goed!