Tag archieven: groentje

De Bonte Vlucht

Omdat de grens met België op slot zit, was het dit jaar voor ons niet mogelijk naar de Ardennen af te reizen. Normaal proberen we daar in het voorjaar toch wel een paar dagen naar toe te gaan. Dit jaar kon het helemaal mooi met Bevrijdingsdag als officiële vrije dag. Gelukkig zijn er in Nederland ook prachtige plekken. Tijdens mijn eerste twaalf levensjaren verbleven we iedere zomer in Elspeet waardoor de Veluwe een speciaal plekje in mijn hart heeft gekregen. Daarom huurden we voor een lang weekend een stacaravan op park ‘de bonte vlucht’ in Emst. We werden gewaarschuwd dat er geen uitgebreide voorzieningen op de camping waren: heerlijk!

Ondanks dat de weersvoorspelling onheilspellend was hadden we veel zin in het weekend. Als het nodig is gebruiken we een paraplu en anders regenen we gewoon een beetje nat. Toen we geïnstalleerd waren en Jente aan haar dutje toe was, trokken we meteen het bos in. Een uurtje later hadden we een groep geweidragers voor de lens. Wat een ervaring! Midden op de dag, vier relatief jonge geweidragers die rustig stonden te poseren!

De dagen die volgden hielden we op onze manier vakantie. Oftewel opstaan voor zonsopkomst en naar bed na zonsondergang. Uiteraard voelt het een beetje onwerkelijk als je wekker rond 5:00 uur gaat op je vakantieadres. Op dat moment snap je even niets van jezelf. Maar zodra je buiten de deur staat en begroet wordt door 100 kwetterende en zingende vogels weet je waarom. Je ruikt de geur van nat zand, je ziet de frisgroene larix, beuk en eik in tinten groen die bijna onnatuurlijk ogen. Bovendien heb je ’s ochtends het mooiste licht en is het meeste wild actief. En wat werden we beloond: sprongen damherten, rotte zwijnen, een vos, reeën, edelherten waaronder kaalwild maar ook roedels geweidragers, spechten… eigenlijk van alles wat. Annette fietste zelfs een roedel geweidragers tegen het lijf die bereid waren om pasfoto’s te laten maken!

Overdag fietsten we veel. Jente hobbelde heerlijk mee en genoot enorm. Wij hadden daar wat meer moeite mee. Zelfs met een trui over je zadel geknoopt voel je nog dat het kantoor-zit-vlees niet toereikend is om comfortabel op een hard fietszadel te zitten. Sowieso helpen die zandpaden met boomwortels ook niet erg mee. Na een minuutje door het mulle zand knoersten je velgen op je remblokken van het zand. Maar als je dan tegen de schemer in het bos rijd en de bomen in vuur en vlam staan van de laatste zonnestralen is dat alles waard. Het wild wat hier en daar wegspringt of gewoon rustig blijft staan wroeten. Heerlijk! Het moment dat Jente haar zwijnen-knuffel in het echt zag was geweldig. Ze glunderde van oor tot oor.

Kortom al met al een top vakantie en dat gewoon in eigen land!

Update: Tot nog toe heb ik het mooiste moment van deze vakantie stil gehouden. Het zien van een wolf was in 2020 een unieke situatie. Inmiddels zijn we twee jaar verder en wordt er regelmatig een wolf gezien. De kans dat je hiermee ongewenste toeristen naar de Veluwe trekt is dan ook niet meer aanwezig.

Maar het mooiste moment was toen we de laatste dag van de vakantie, de laatste wandeling maakte. Het was ’s ochtends vroeg en de heide was nog bevroren. Op een plek waar we normaal vaak edelherten zien zagen we niets. Tot er een geweidrager over de heide heen stormde. Hij had zijn tong buitenboord en denderde langs ons heen. In wilde paniek. Op dat moment slaakte iemand een gil. Een wolf door de verrekijker! Bijna niet te zien liep inderdaad aan het eind van het veld een wolf. Een fractie later echter doken er twee wolven vlakbij ons op. In een lukrake poging maakte ik twee foto’s. De wolven sloegen ons gade, draaide direct om en verdwenen achter de heuvel. Het moment wat slechts enkele seconden duurde zal me altijd bij blijven. Wat een ervaring!

Zwijnen in de spotlight

De verbouwing van ons stulpje gaat goed door alle hulp die we krijgen. Na drie weken bouwvakken is het echter de hoogste tijd om eens lekker te ontspannen. Voor ons betekend dat kilometers struinen door de natuur. Dit keer gingen Henk en ik wandelen in Elspeet. Een prachtig stukje Veluwe waar we inmiddels elk pad wel kennen. De auto-thermometer geeft maar liefst 31 graden Celsius aan als we uitstappen bij Mennorode. Al snel zien we reeën. Ook opvallend veel insecten: groentjes, dagpauwogen, bont zandoogjes en groene zandloopkevers. Even later zien we een zwijn door de begroeiing banjeren. Hij blijkt niet alleen te zijn, maar liefst 80 zwijnen zien we deze avond!

Het mooiste moment volgt even later. We zitten bij een weitje te posten. Aan het eind van het veld lopen wat zwijnen te wroeten. Opeens een geritsel achter ons. Bertus Big stapt vol zelfvertrouwen door het struikgewas. Vanavond zal hij ze eens laten zien wie het stoerste zwijn van het bos is! Zonder blikken of blozen stapt hij het weitje op. Hij bedenkt zich echter en besluit eerst nog even lekker wat teken van zijn rug te schuren bij die boom vlakbij. Pas als hij op luttele meters van de boom is verwijderd waar wij verrast zitten toe te kijken ruikt hij onraad. Hoort hij daar de sluiter klikken van een Canon-EOS-60-D-met-300-millimeter-lens-en-teleconverter!?! Even staat hij verschrikt, als aan de grond genageld. Dan rent hij gillend met staart omhoog terug het bos in. Dan maar even wat minder stoer.

Zaterdag ben ik nog maar een keer geweest, nu met Annette. Uiteraard moesten we even langs het VVV in Elspeet om zo’n lief zwijntje in knuffelvorm te kopen voor op de babykamer. Want zeg nu zelf, ze mogen woest zijn maar zien ze er niet gigantisch knuffelbaar uit?