Voor mijn werk moest ik vorige maand weken enkele keren naar Arnhem en omstreken. Vanaf Arnhem kun je snel doorsteken naar het bos. Bijvoorbeeld naar de Veluwezoom. Dit deed ik dan ook regelmatig. Het bos stond in prachtige herfstkleuren en het is deze dagen al vroeg donker. Je moet dan ook flink doorstappen om op tijd weer terug te zijn bij de auto. Het wild trekt zich ook wat meer terug in de bossen. Ze hebben tijd genoeg om pas met de schermer naar buiten te komen om te grazen op de open stukken. Het valt dan ook niet mee om foto’s te maken zonder veel ruis. De zwijnen trekken zich echter niets van de openingstijden aan. Ze zijn druk bezig zich vol te eten om hun vetreserves voor de winter aan te vullen.
Je moet bang zijn om een beetje nat te worden als je dit seizoen naar buiten gaat. Het is vaak druilerig weer. De mist levert echter wel mooie plaatjes op. Bovendien is het dan zo heerlijk stil. Het lijkt wel alsof het weinige geluid dan nog extra gedempt wordt. Met Jente achterop fietste we van Elspeet naar Vierhouten. Een mooie route dwars door het bos. We waren doorweekt en koud maar genoten met volle teugen!
Het is natuurlijk typisch Nederlands om het over het weer te hebben maar we hebben echt een hele natte zomer gehad. Echt lekker weer om er op uit te trekken was spaarzaam. Niet heel erg want Annette’s buik is inmiddels zo gegroeid door de baby dat voor haar lang wandelen er niet meer in zit.
Daarom ging pappa er de ene keer alleen op uit en de andere keer met Jente in de rugdrager. De heide stond er prachtig bij (die heeft wel baat gehad bij het natte weer). Het wild liet zich ook zien en zelfs Jente zag af en toe de reeën of damherten. Jente geniet van zulke dagen enorm. Lekker picknicken op een bankje en genieten van het bos. Echt doorwandelen zit er meestal niet in want er is van alles te zien: kevers, paddenstoelen, libellen, hagedissen, takken, stenen, te veel om op te noemen.
Voor de vliegend herten waren we dit jaar wat laat. Op de ene plek liep een vrouwtje op de boom en op een andere plek een mannetje. Er lagen wel veel dode exemplaren. Sommige nog puntgaaf. Te mooi om te laten liggen en daarom mee in de rugzak naar huis en thuis opgeprikt. Met voldoende naftaline erbij hopen we dat de beestje die er al inzitten het leven laten.
Na de crisis stond er zoveel gras in Mormont dat het niet voldoende was om alles in één keer te maaien. Gelukkig bleef er nog genoeg over om ook een tweede tripje naar de Ardennen te moeten maken. En daarom vertrokken we wederom voor een fijn lang weekendje die kant op. Bovendien was het een mooie gelegenheid om de roedels die we eerder gespot hadden nog eens op te zoeken. Hoewel zo’n weekendje erg kort is was het weer prachtig.
Helaas sloeg de pech voor Jente wel toe. Niet alleen was ze beroerd van doorkomende tanden, ze maakte ook nog eens enorme brokken met een loopfietsje. Ze maakte een smakkerd en kwam precies met haar tanden op de hard stenen vloer. Het resultaat: een groot stuk voortand eraf, niet willen eten en heel veel spugen. Gelukkig gaat het nu allemaal beter en heeft ze behalve een gapend gat in haar gebit er niets aan overgehouden.
Omdat we door deze uitdagingen een beetje aan huis waren gebonden hebben we niet veel gewandeld. Gelukkig is er in het veld rond het huisje ook zat te zien. Een gelegenheid om weer eens wat meer insecten op de plaat te zetten. Kortom de foto’s zeggen de rest:
Nu de grenzen weer open zijn was het hoog tijd om weer eens richting de Belgische Ardennen af te reizen. De broer van Annette heeft er een huis en dit had door de crisis een tijd leeggestaan. Het gras stond inmiddels meters hoog dus er was genoeg werk. Tegen een klusje in zo’n omgeving zeggen we geen nee.
Op donderdagavond arriveerde we op bestemming. Bij aankomst zagen we al een roedel hindes met kalveren die het bos in rennen. Ook zagen we een weitje waar wat edelherten op hun gemak stonden te grazen. Aangrenzend aan het weiland een bouwvallig schuurtje. Een ideale spotplek! Na de eerste warme nacht waren we vroeg uit de veren. ’s Morgens vroeg opstaan is misschien niet het eerste waar je bij vakantie aan denkt maar zodra je buiten staat en de vogels hoort weet je weer waarom je het doet. De hele natuur wordt wakker, herten staan nog rustig op de voerakkers, het gras is nog nat van de dauw en de vlinders hangen nog rustig te wiegen in het gras op de maat van de wind. Veel zandoogjes kon ik vinden. De meeste nog zwaar van de dauw. Als je dan om 8:00 uur binnenstapt voor het ontbijt heb je er al een dag opzitten.
Na een dagje flink met gras te hebben gesleept met af en toe een wandeling tussendoor was het tijd voor het posten. Maar deze avond zat het niet mee! Toen ik om 19:00 uur mijn post wilde vatten liepen er al twee edelherten. Uiteraard lukte het me niet ongezien te blijven en namen ze de poten. Na meer dan een uur muisstil te hebben gestaan in het schuurtje zag ik weer beweging. Eindelijk! Maar juist op het moment dat ik ieder moment een hert voor mijn camera verwachte ging het weer mis. Een boer besloot dat van de 365 dagen in het jaar juist vandaag de ideale dag was om kunstmest te strooien op de aangrenzende akker. De edelherten namen de benen en ik vluchtte het bos in. Pas toen het al veel te donker was kwam er een edelhert de akker op. Moe en zat slenterende we naar huis. Gelukkig klaarde het een beetje op toen opeens overal vuurvliegjes vlogen. Een prachtig schouwspel!
Om de gemiste nachtrust in te halen besloten we (onder protest) geen wekker te zetten. Gelukkig besloot Jente rond een uur of vijf dat het hoog tijd was om wakker te worden. En als je dan toch eenmaal wakker bent kun je er maar beter uit gaan. Direct sloop ik terug naar de plek waar het de avond ervoor mis was gegaan. Maar weer mislukte het, de roedel liep nu zo dicht bij de weg dat ik me nergens achter kon verschuilen en twintig zwarte schimmen verdwenen in het bos. Iets wat teleurgesteld daalde ik af naar een beek. Ik zette mijn statief uit en stelde mijn camera in om de beekloop te fotograferen: korte lens, lange sluitertijd, timer-stand, etc. Opeens zie ik in mijn ooghoek beweging. In het verlengde van het beekje loopt iets. Een wasbeer! Met een reactie die lijkt op blinde paniek leg ik mijn statief plat, wissel ik met trillende handen lenzen en probeer zo snel mogelijk de instellingen te wijzigen. Terwijl ik klik realiseer ik dat de timer-stand er nog opstaat. In mijn gedachte schreeuw ik naar de wasbeer dat hij stil moet blijven zitten.
De wasbeer beleefd dit moment totaal anders, in alle rust loopt meneer zijn ochtendwandeling, stopt even bij een watervalletje en wast rustig zijn handen. Niets wat deze prachtige ochtend voor meneer in het water kan gooien totdat hij iets hoort. Een verdachte klik, een knipperend oranje lampje. Een gigantisch wezen van bijna twee meter wat met zweetdruppels op zijn voorhoofd en een verbeten trek op zijn gezicht aan een zwarte toeter staat te sjorren. Genoeg om ook bij de wasbeer blinde paniek op te roepen en met staart tussen de benen sprint hij weg. Het kan snel gaan. En zo veranderd het toch weer in een prachtige ochtend.
Hoewel we maar een lang weekend zijn geweest is bovenstaande slechts een fractie van de belevenissen. We hebben weer van de prachtige schepping genoten: bevers, grauwe klauwier, edelherten, reeën, zwijnen, vossen, een das, een bever, orchideeën en vlinders. Ja we denken zelfs een wilde kat te hebben gezien. Eigenlijk te veel om op te noemen. Onze Schepper Zijn werk is echt fantastisch mooi! We hebben genoten. De foto’s zeggen genoeg:
Omdat de grens met België op slot zit, was het dit jaar voor ons niet mogelijk naar de Ardennen af te reizen. Normaal proberen we daar in het voorjaar toch wel een paar dagen naar toe te gaan. Dit jaar kon het helemaal mooi met Bevrijdingsdag als officiële vrije dag. Gelukkig zijn er in Nederland ook prachtige plekken. Tijdens mijn eerste twaalf levensjaren verbleven we iedere zomer in Elspeet waardoor de Veluwe een speciaal plekje in mijn hart heeft gekregen. Daarom huurden we voor een lang weekend een stacaravan op park ‘de bonte vlucht’ in Emst. We werden gewaarschuwd dat er geen uitgebreide voorzieningen op de camping waren: heerlijk!
Ondanks dat de weersvoorspelling onheilspellend was hadden we veel zin in het weekend. Als het nodig is gebruiken we een paraplu en anders regenen we gewoon een beetje nat. Toen we geïnstalleerd waren en Jente aan haar dutje toe was, trokken we meteen het bos in. Een uurtje later hadden we een groep geweidragers voor de lens. Wat een ervaring! Midden op de dag, vier relatief jonge geweidragers die rustig stonden te poseren!
De dagen die volgden hielden we op onze manier vakantie. Oftewel opstaan voor zonsopkomst en naar bed na zonsondergang. Uiteraard voelt het een beetje onwerkelijk als je wekker rond 5:00 uur gaat op je vakantieadres. Op dat moment snap je even niets van jezelf. Maar zodra je buiten de deur staat en begroet wordt door 100 kwetterende en zingende vogels weet je waarom. Je ruikt de geur van nat zand, je ziet de frisgroene larix, beuk en eik in tinten groen die bijna onnatuurlijk ogen. Bovendien heb je ’s ochtends het mooiste licht en is het meeste wild actief. En wat werden we beloond: sprongen damherten, rotte zwijnen, een vos, reeën, edelherten waaronder kaalwild maar ook roedels geweidragers, spechten… eigenlijk van alles wat. Annette fietste zelfs een roedel geweidragers tegen het lijf die bereid waren om pasfoto’s te laten maken!
Overdag fietsten we veel. Jente hobbelde heerlijk mee en genoot enorm. Wij hadden daar wat meer moeite mee. Zelfs met een trui over je zadel geknoopt voel je nog dat het kantoor-zit-vlees niet toereikend is om comfortabel op een hard fietszadel te zitten. Sowieso helpen die zandpaden met boomwortels ook niet erg mee. Na een minuutje door het mulle zand knoersten je velgen op je remblokken van het zand. Maar als je dan tegen de schemer in het bos rijd en de bomen in vuur en vlam staan van de laatste zonnestralen is dat alles waard. Het wild wat hier en daar wegspringt of gewoon rustig blijft staan wroeten. Heerlijk! Het moment dat Jente haar zwijnen-knuffel in het echt zag was geweldig. Ze glunderde van oor tot oor.
Kortom al met al een top vakantie en dat gewoon in eigen land!
Update: Tot nog toe heb ik het mooiste moment van deze vakantie stil gehouden. Het zien van een wolf was in 2020 een unieke situatie. Inmiddels zijn we twee jaar verder en wordt er regelmatig een wolf gezien. De kans dat je hiermee ongewenste toeristen naar de Veluwe trekt is dan ook niet meer aanwezig.
Maar het mooiste moment was toen we de laatste dag van de vakantie, de laatste wandeling maakte. Het was ’s ochtends vroeg en de heide was nog bevroren. Op een plek waar we normaal vaak edelherten zien zagen we niets. Tot er een geweidrager over de heide heen stormde. Hij had zijn tong buitenboord en denderde langs ons heen. In wilde paniek. Op dat moment slaakte iemand een gil. Een wolf door de verrekijker! Bijna niet te zien liep inderdaad aan het eind van het veld een wolf. Een fractie later echter doken er twee wolven vlakbij ons op. In een lukrake poging maakte ik twee foto’s. De wolven sloegen ons gade, draaide direct om en verdwenen achter de heuvel. Het moment wat slechts enkele seconden duurde zal me altijd bij blijven. Wat een ervaring!
Achter ons ligt weer een prachtige vakantie in de Belgische Ardennen. We huurden het huisje Les Digitales. Vernoemd naar de latijnse naam van vingerhoedskruid (Digitalis purpurea). Hoewel de weersverwachting ronduit slecht was (koud, regen, bewolkt) hadden we zonovergoten warme dagen. We genoten volop.
’s Ochtends vanaf de ontbijttafel hoorden we de eekhoorns in onze tuin hazelnoten kraken. Je hoorde de zwarte specht als je wandelde en ’s avonds voor het slapen gaan schreeuwde de bosuil je welterusten. Denk daar de kabbelende beek bij en je hebt het meest rustgevende geluid wat je je kan voorstellen.
We zijn vrijwel iedere morgen vroeg opgestaan. Juist op die momenten als het nog schemerig is zie je het meeste wild. Vaak zagen we herten die verbaasd ons aankeken en dan rustig de dekking in liepen. Als je dan terug komt om te ontbijten heb je er voor je gevoel al een dag opzitten. Fantastisch!
Wandelen hebben we ook volop gedaan. Met Jente in onze Deuter. Een geweldige rugzak die we nog even in de week voor de vakantie op Marktplaats.nl hebben gescoord. Een uitkomst, want Jente kan vanuit haar hoge wildkansel alles goed overzien en papa kan gewoon lekker foto’s maken.
We beleefden de meest prachtige momenten: Zwijnen die door het hoge gras opeens op een paar meter voor je staan. Je schrikt bijna net zo hard als het zwijn. Edelherten die door de metershoge varens heen denderen. Vlinders die nat van de dauw hangen te drogen, 5 wasberen die je tegenkomt op hun strooptocht doordat je toevallig met je zaklamp schijnt. Bevers die vlakbij de door ons opgezette schuiltent langs zwemmen. Zelf een visarend die op doortocht even in de Ardennen kwam uitrusten. Eigenlijk teveel om op te noemen.
Het zal je vast niet ontgaan zijn, de wolf heeft zich in Nederland gevestigd. Net als de bever ooit lijkt het nu bijna onvoorstelbaar om er eentje tegen het lijf te lopen. Maar wat vinden we 16 februari in het bos?! Een hoop ondefinieerbare keutels. Het lijkt op een hoop hondenstront met heel veel haar. Omdat het ons zo onwaarschijnlijk lijkt dat dit wolvenkak is maken we geen foto. Tot ik op Instagram een foto van wolvenpoep tegenkom. Exact hetzelfde spul!! Oftewel, ook in Elspeet is de wolf aanwezig.
Een kleine maand later zijn we op bezoek bij familie Roest in Gortel. We lopen een mooie wandeling door het bos. En wat vinden we op het pad? Weer een hoop keutels. Dit keer wel een foto gemaakt uiteraard. Het blijft echter gissen, zou dit nu echt van de wolf zijn? Zou hij zich hier ergens ophouden? Als we verder lopen komen we bij een weitje. In de hoek tegen de bosrand zien we drie zwijnen liggen slapen! Behoedzaam loop ik met Maarten er naar toe. We sluipen dichter en dichterbij, ons hart bonzend in de keel. Maar… de zwijnen vertrekken geen spier! Morsdood blijken ze te zijn. Bovendien liggen er nog meer karkassen, een das, een half vergane ree. Beteuterd slaan we het gade. Peter voelt nog even in zijn jaszak of hij niet ergens een zakmes heeft om wat slagtanden te verwijderen.
…Maar uiteraard is dat het moment waarop de boswachter aan komt karren. Het zal weer eens niet. Een hele hoop excuses en verontschuldigingen later weten we dat de karkassen daar zijn neergelegd door hem. Verkeersslachtoffers die terug gegeven worden aan de natuur. We laten hem de foto van de wolvenpoep zien. Hij reageert meteen: “onmiskenbaar van de wolf”. Yes! Nu is het bevestigd. Uiteraard heeft de komst van de wolf wel zijn schaduwkanten. De boswachter verteld dat de roedel moeflons al flink is uitgedund door de wolf. Ook het roodwild is veel schuwer en klontert samen uit veiligheid. In de Bijbel staat niet voor niets over verslindende wolven.
Hoe vervelend ook, het is ook wel erg gaaf! Als we tegen de schemer weer door het bos struinen spreken we een tweede boswachter. Ook hij bevestigt de foto. Kortom, het is officieel: we hebben de sporen van de wolf gevonden. Wie weet hoor je ze binnenkort huilen of komt die foto van de wolf er toch echt. En voor dat roodwild moeten we dan maar gewoon nog beter ons best doen. Want het zit er zeker. En dat bewijst Maarten ook maar weer eens als hij die nacht een prachtig filmpje met de nachtcamera maakt.
Geen grap, 1 april was voor ons de eerste overnachting in de tent. Omdat het zulk heerlijk weer was en Peter toch al in Ede aan het werk was, besloten we donderdagavond hals over kop de tent in te pakken. Vrijdag vlogen de citroenvlinders al rond in Ede en het weer was perfect.
Na de tent op gezet te hebben en luxe te hebben gedineerd bij de lokale friettent, de fiets gepakt en de bossen in. Vanaf de camping bij de Mennorode in Elspeet naar de Roode duvel gereden. Daar het pad af het zand in. Al snel zagen we de eerste edelherten en reeën.
Wel nog een hele klus om met je fiets volgepakt met cameratas, statief en telelens een hert te besluipen om een goed plaatje te schieten. Als je bij zo’n move je fietsbel met je voet raakt kun je het dus wel vergeten. Gelukkig lukte het toch hier en daar ze mooi op de foto te krijgen. Helaas toch flink wat ruis in de foto’s maar daar viel weinig aan te doen. Als toppunt van de avond verdwaalde we met de fiets zagen we een roedel van 30!!! edelherten! Prachtig om zo’n deinende massa te zien draven.
We sloten de avond af met drie zwijnen. Hoewel niemand het gelooft als ik het zeg, is het toch echt waar. Je kunt ze ruiken ver voordat je ze ziet. Deze avond ook, we waren nog zeker een 800 meter verwijderd van de drie wroeters, toen ik tegen Annette zei dat ik zwijnen rook. Fijn als je dan je neus het bij het rechte eind heeft.
De nacht was niet koud, sterker nog, met een slaapzak en een dekbed was het smorenswarm. De tent werd omsingelt door konijnen die het gras maaide. De volgende ochtend nog een heerlijke ochtendwandeling gemaakt. Heerlijk om wakker te worden tussen de kloppende spechten en vers dennengroen. Ook gezien: een driehoornmestkever (Typhaeus typhoeus) en kikkerdril. Na met een blik bruinebonensoep geluncht te hebben op de heide weer richting Leerbroek. Al met al een heerlijke mini-vakantie.
