Terwijl de sneeuwbuien op de loer liggen en de avondklok van kracht is zitten wij hier lekker voor onze open haard. Alle tijd om ons weblog dus even bij te werken. De afgelopen weken zijn we erg druk geweest met klusjes rond en in ons huis. Zo hebben we vijf gierzwaluwkasten onder onze (nieuwe) dakgoot gemonteerd. Eentje hebben we voorzien van een camera. Na slechts twee dagen mochten we de eerste bezoeker verwelkomen: een koolmees. Wie weet wat de lente gaat brengen.
Door al het klussen was er helaas niet veel tijd om de natuur in te trekken maar eerlijk gezegd was het weer er ook niet erg naar. Ach ja dat hoort een beetje bij ons natte en platte kikkerlandje. Maar ondanks dat koning winter nog even ons land in zijn greep houd is de lente in aantocht. Langzaamaan blijft het langer licht en hoor je meer vogels fluiten. De winterakonieten, narcissen en sneeuwklokjes staan te bloeien. Hier nog wat koele plaatjes en dan door naar de lente!
Wat doe je als je wordt uitgenodigd om te komen logeren in een prachtig pittoresk Veluws boerderijtje in Gortel? Jawel dan grijp je die kans met beide handen aan. En zo waren we vorige week opeens weer midden op de Veluwe. Samen met Arné en Gerrinda genoten we van de prachtige natuur. Net als overal in Nederland was het overdag broeierig warm. We zochten de verkoeling op bij de Leuvenumsebeek. ’s Avonds en ’s ochtends trokken we de bossen in op zoek naar wild. Nu de bronsttijd nadert zijn de mannetjes edelherten druk in de weer om hun geweipunten te scherpen. De oude bast schuren ze bij jonge boompjes eraf zodat er vlijmscherpe witte punten aan hun gewei komen. Voor nu leven ze nog vredelievend met de andere mannetjes, maar binnenkort vechten ze elkaar de keet uit. Het meest spectaculaire moment was wel toen het vallen van de avond een gigantische groep edelherten een veld op kwam lopen. Er hing een klein beetje mist en in de schermer stonden zo een stuk of 60 edelherten te grazen. Af en toe hoor je hun geweitakken tegen elkaar aan tikken. Een zeldzaam moment. Zo heb ik het nog nooit gezien.
Overigens had ik deze reis een Tesla mee. Mijn eigen auto was door een collega geleend om op vakantie te kunnen. Op een hoop nadelen na is zo’n dashcam (om overstekend wild te filmen) en stilletjes door het bos kunnen rijden wel ideaal.
Omdat de grens met België op slot zit, was het dit jaar voor ons niet mogelijk naar de Ardennen af te reizen. Normaal proberen we daar in het voorjaar toch wel een paar dagen naar toe te gaan. Dit jaar kon het helemaal mooi met Bevrijdingsdag als officiële vrije dag. Gelukkig zijn er in Nederland ook prachtige plekken. Tijdens mijn eerste twaalf levensjaren verbleven we iedere zomer in Elspeet waardoor de Veluwe een speciaal plekje in mijn hart heeft gekregen. Daarom huurden we voor een lang weekend een stacaravan op park ‘de bonte vlucht’ in Emst. We werden gewaarschuwd dat er geen uitgebreide voorzieningen op de camping waren: heerlijk!
Ondanks dat de weersvoorspelling onheilspellend was hadden we veel zin in het weekend. Als het nodig is gebruiken we een paraplu en anders regenen we gewoon een beetje nat. Toen we geïnstalleerd waren en Jente aan haar dutje toe was, trokken we meteen het bos in. Een uurtje later hadden we een groep geweidragers voor de lens. Wat een ervaring! Midden op de dag, vier relatief jonge geweidragers die rustig stonden te poseren!
De dagen die volgden hielden we op onze manier vakantie. Oftewel opstaan voor zonsopkomst en naar bed na zonsondergang. Uiteraard voelt het een beetje onwerkelijk als je wekker rond 5:00 uur gaat op je vakantieadres. Op dat moment snap je even niets van jezelf. Maar zodra je buiten de deur staat en begroet wordt door 100 kwetterende en zingende vogels weet je waarom. Je ruikt de geur van nat zand, je ziet de frisgroene larix, beuk en eik in tinten groen die bijna onnatuurlijk ogen. Bovendien heb je ’s ochtends het mooiste licht en is het meeste wild actief. En wat werden we beloond: sprongen damherten, rotte zwijnen, een vos, reeën, edelherten waaronder kaalwild maar ook roedels geweidragers, spechten… eigenlijk van alles wat. Annette fietste zelfs een roedel geweidragers tegen het lijf die bereid waren om pasfoto’s te laten maken!
Overdag fietsten we veel. Jente hobbelde heerlijk mee en genoot enorm. Wij hadden daar wat meer moeite mee. Zelfs met een trui over je zadel geknoopt voel je nog dat het kantoor-zit-vlees niet toereikend is om comfortabel op een hard fietszadel te zitten. Sowieso helpen die zandpaden met boomwortels ook niet erg mee. Na een minuutje door het mulle zand knoersten je velgen op je remblokken van het zand. Maar als je dan tegen de schemer in het bos rijd en de bomen in vuur en vlam staan van de laatste zonnestralen is dat alles waard. Het wild wat hier en daar wegspringt of gewoon rustig blijft staan wroeten. Heerlijk! Het moment dat Jente haar zwijnen-knuffel in het echt zag was geweldig. Ze glunderde van oor tot oor.
Kortom al met al een top vakantie en dat gewoon in eigen land!
Update: Tot nog toe heb ik het mooiste moment van deze vakantie stil gehouden. Het zien van een wolf was in 2020 een unieke situatie. Inmiddels zijn we twee jaar verder en wordt er regelmatig een wolf gezien. De kans dat je hiermee ongewenste toeristen naar de Veluwe trekt is dan ook niet meer aanwezig.
Maar het mooiste moment was toen we de laatste dag van de vakantie, de laatste wandeling maakte. Het was ’s ochtends vroeg en de heide was nog bevroren. Op een plek waar we normaal vaak edelherten zien zagen we niets. Tot er een geweidrager over de heide heen stormde. Hij had zijn tong buitenboord en denderde langs ons heen. In wilde paniek. Op dat moment slaakte iemand een gil. Een wolf door de verrekijker! Bijna niet te zien liep inderdaad aan het eind van het veld een wolf. Een fractie later echter doken er twee wolven vlakbij ons op. In een lukrake poging maakte ik twee foto’s. De wolven sloegen ons gade, draaide direct om en verdwenen achter de heuvel. Het moment wat slechts enkele seconden duurde zal me altijd bij blijven. Wat een ervaring!
Het zal je vast niet ontgaan zijn, de wolf heeft zich in Nederland gevestigd. Net als de bever ooit lijkt het nu bijna onvoorstelbaar om er eentje tegen het lijf te lopen. Maar wat vinden we 16 februari in het bos?! Een hoop ondefinieerbare keutels. Het lijkt op een hoop hondenstront met heel veel haar. Omdat het ons zo onwaarschijnlijk lijkt dat dit wolvenkak is maken we geen foto. Tot ik op Instagram een foto van wolvenpoep tegenkom. Exact hetzelfde spul!! Oftewel, ook in Elspeet is de wolf aanwezig.
Een kleine maand later zijn we op bezoek bij familie Roest in Gortel. We lopen een mooie wandeling door het bos. En wat vinden we op het pad? Weer een hoop keutels. Dit keer wel een foto gemaakt uiteraard. Het blijft echter gissen, zou dit nu echt van de wolf zijn? Zou hij zich hier ergens ophouden? Als we verder lopen komen we bij een weitje. In de hoek tegen de bosrand zien we drie zwijnen liggen slapen! Behoedzaam loop ik met Maarten er naar toe. We sluipen dichter en dichterbij, ons hart bonzend in de keel. Maar… de zwijnen vertrekken geen spier! Morsdood blijken ze te zijn. Bovendien liggen er nog meer karkassen, een das, een half vergane ree. Beteuterd slaan we het gade. Peter voelt nog even in zijn jaszak of hij niet ergens een zakmes heeft om wat slagtanden te verwijderen.
…Maar uiteraard is dat het moment waarop de boswachter aan komt karren. Het zal weer eens niet. Een hele hoop excuses en verontschuldigingen later weten we dat de karkassen daar zijn neergelegd door hem. Verkeersslachtoffers die terug gegeven worden aan de natuur. We laten hem de foto van de wolvenpoep zien. Hij reageert meteen: “onmiskenbaar van de wolf”. Yes! Nu is het bevestigd. Uiteraard heeft de komst van de wolf wel zijn schaduwkanten. De boswachter verteld dat de roedel moeflons al flink is uitgedund door de wolf. Ook het roodwild is veel schuwer en klontert samen uit veiligheid. In de Bijbel staat niet voor niets over verslindende wolven.
Hoe vervelend ook, het is ook wel erg gaaf! Als we tegen de schemer weer door het bos struinen spreken we een tweede boswachter. Ook hij bevestigt de foto. Kortom, het is officieel: we hebben de sporen van de wolf gevonden. Wie weet hoor je ze binnenkort huilen of komt die foto van de wolf er toch echt. En voor dat roodwild moeten we dan maar gewoon nog beter ons best doen. Want het zit er zeker. En dat bewijst Maarten ook maar weer eens als hij die nacht een prachtig filmpje met de nachtcamera maakt.
