Tag archieven: Elspeet

Nazomeren op de Veluwe

Het is natuurlijk typisch Nederlands om het over het weer te hebben maar we hebben echt een hele natte zomer gehad. Echt lekker weer om er op uit te trekken was spaarzaam. Niet heel erg want Annette’s buik is inmiddels zo gegroeid door de baby dat voor haar lang wandelen er niet meer in zit.

Daarom ging pappa er de ene keer alleen op uit en de andere keer met Jente in de rugdrager. De heide stond er prachtig bij (die heeft wel baat gehad bij het natte weer). Het wild liet zich ook zien en zelfs Jente zag af en toe de reeën of damherten. Jente geniet van zulke dagen enorm. Lekker picknicken op een bankje en genieten van het bos. Echt doorwandelen zit er meestal niet in want er is van alles te zien: kevers, paddenstoelen, libellen, hagedissen, takken, stenen, te veel om op te noemen.

Voor de vliegend herten waren we dit jaar wat laat. Op de ene plek liep een vrouwtje op de boom en op een andere plek een mannetje. Er lagen wel veel dode exemplaren. Sommige nog puntgaaf. Te mooi om te laten liggen en daarom mee in de rugzak naar huis en thuis opgeprikt. Met voldoende naftaline erbij hopen we dat de beestje die er al inzitten het leven laten.

Positief einde van de herfst

Zoals je misschien gemerkt hebt was het de laatste tijd erg stil op ons blog. Vandaag begint de winter en het laatste bericht wat we plaatsten was van september. Meestal hebben we het dan erg druk. En dat klopt ook nu weer. Druk met ons werk, druk met klusjes in huis, de moestuin en dan alle corona toestanden erbij. En ook ons gaat het niet voorbij want zowel Annette als ik zijn sinds vorig weekend positief getest. Daardoor sluiten wij dit corona-jaar af met een heuse quarantaine- en isolatieperiode. Ik schrijf dit bericht terwijl we min of meer opgesloten zitten in huis . Gelukkig zijn de openingstijden van Karels tuin niet veranderd zodat we af en toe een luchtje kunnen scheppen.

En toch… ondanks alle drukte en gehaastheid hebben we ook deze herfst hier en daar kans gezien op pad te gaan. Zo ging Peter met Maarten een nachtje in de auto slapen in de Ardennen om naar het burlen te luisteren (waar ik voor het eerst in mijn leven een wilde kat spotte). Pappa-dagen besteden we als het weer het toelaat buiten. Bovendien wisten we het werk van Peter slim te combineren met 2 dagen Vaals. Daarnaast weet Peter zijn werk altijd wel zo te plannen dat, als hij ergens in het land is, hij toch een mooie route rijdt. Afijn hierbij de foto’s van onze herfst in vogelvlucht. Namens ons goede kerstdagen en een gezond nieuwjaar!

Elspeet en Elsberg

Als we nog een dochter krijgen is Els een logische naam. Er is iets met Elspeet en Elsberg wat de aandacht blijft trekken: het eindeloos speuren naar wild. Een raadselachtige verslaving die niet te behandelen is zorgt ervoor dat als het ook maar even kan we toch weer snel vertrekken richting bossen.

Ook op de pappa dag vertrokken we richting de Veluwe. De herfstkleuren beginnen nu al echt te komen. De bomen zijn getooid met rood, geel, bruin, oranje en alles wat er tussenin zit. De varens verkleuren langzaam van groen naar bruin en de wild blaast de bladeren in het rond. Echt herfst in volle gang!

Ondanks dat het ’s morgens wat druilerig was kwam ’s middags het zonnetje door. Jente bleef keurig stil vanuit de rugdrager. Inmiddels kan ze ook los staan, maar staand poseren voor een foto zit er nog niet in. Hoewel we alleen overdag het bos in kunnen in verband met de slaapjes zagen we toch 2 damherten.

Nu de damherten bronst van start is verwacht je geen burlende edelherten meer. Wat een verassing was het toen ik zaterdag met familie Roest op pad ging. We gingen naar de Elsberg. Door de herfstvakantie was het er wel wat druk. Een paar hindes in buurt van de uitkijktoren trokken de aandacht, maar verder was het veld leeg.
Tot er opeens een prachtige burl door het dal klinkt! Na verloop van tijd zien we steeds meer edelherten. Helaas gooien een paar verdwaalde wandelaars roet in het eten. Ze lopen dwars door het stiltegebied met felgekleurde jassen. (zucht) Het resultaat is wel dat een opgeschrikte roedel zich even prachtig laat zien.

De rest van de avond blijft het wild op afstand maar het burlen gaat door. We zien regelmatig hoe een edelhert op afstand zijn kop omhoog gooit. Als de avond valt en het tegen zonsondergang loopt gaan we richting auto. De lucht klinkt mooi roze en nog 1x laat het edelhert een geweldig geburl horen. Prachtig! Als kers op de taart zien we een klapekster vlakbij. Helaas al te donker voor een scherpe foto maar wat een geweldig weekend!

Ein, zwei, zwijnen

Tegenwoordig heb ik af en toe een pappa dag. Hoewel er altijd wat klusjes in huis te doen zijn besloot ik pas een dagje erop uit te trekken met Jente. Een dagje Elspeet werd het. We liepen bij Mennorode en bij Nico Bulder. Het rijden met kinderwagen en slepen met je cameraset valt niet mee maar wat genoten we beide. Heerlijk de boslucht en de groene omgeving! Jente sliep tijdens de autoritjes en tijdens het wandelen lag ze vrolijk lachend in de wagen. Uiteraard ga je bij zulke wandelingen er vanuit dat je niet teveel ziet. Toch zagen we een zwijn het pad oversteken en een mooi groepje hindes wat rustig stond te grazen. Jente hield op die momenten netjes haar mond, zoals ze dat van pappa en mamma geleerd heeft. #Trots!

Uiteraard smaakte zo’n dagje naar meer. Gisteren werkte ik een dagje in Nijkerk. Aangezien Nijkerk maar een half uurtje rijden verwijderd ligt van de Veluwe was een bezoekje eigenlijk onvermijdelijk. Onderweg kwam het water met bakken naar beneden. Gelukkig had ik mijn groene jas bij me. Aangekomen bij de parkeerplaats was het weer droog. Na een stuk te hebben gelopen zag ik de eerste zwijnen. Een moeder zeug met twee biggen. Al valt het tussen de hoge adelaarsvarens lastig te bepalen. Een stukje verder is het alweer raak. Twee volwassen zwijnen met vijf jongen. Hoe verder ik loop des te meer zwijnen ik zie. Het stikt ervan! En dat terwijl ik midden in wolvengebied loop. De uitwerpsels en een sporadische pootafdruk verraden zijn aanwezigheid. Misschien lust onze nieuwe vriend geen speklapjes, of misschien moet hij een beetje op zijn gewicht letten. Want met zoveel zwijnen zou je zomaar een welvaartsziekte kunnen oplopen.

Inmiddels begin ik ook te merken dat de jas een slechte keuze is. De zon schijnt krachtig en het vochtige bos zorgt voor een broeikasgevoel. Wordt je niet nat van de regen dan wel van het zweet. Ook mijn hoeveelheid drinkwater is weer eens niet toereikend. Ik loop desondanks verder het bos in. Bij een veldje zie ik een moederzwijn met vier jongen. Terwijl ik sta te posten achter een dikke eik zie ik opeens links van me in het bos een schim. Op enkele meters afstand passeert mij een dik zwijn. En daar blijft het niet bij een grote rotte volwassen zwijnen en een grote hoeveelheid biggen lopen het veld op. De oudste vertrouwt het echter niet helemaal en snel nemen ze de poten.

Al verder en verder dwaal ik door het bos. Veel, heel veel zwijnen zie ik. Tellen is niet te doen maar ik schat het toch op zo’n 60 zwijnen. Als het tegen de avond is loop ik nog een ander stuk bosgebied in. Hier loop ik een prachtige geweidrager tegen het lijf met fors gewei. Helaas houd hij zich goed verscholen tussen de takken. Statig loopt hij weg, dieper het bos in. Afgezien van de zwijnen zie ik de rest van de avond geen ander wild.

Als het bijna tegen zonsondergang loopt kom ik wat mensen tegen. Een gezin uit Dordrecht en een jongen uit Elspeet. Veel hebben ze nog niet gezien, een zwijn en een hert. We lopen gezamenlijk langs de heide terug richting de auto als opeens een hinde oversteekt. We blijven staan kijken en even later volgt de volgende en daarna nog één. We lopen dichterbij maar dan besluit het hert terug het bos in te rennen. Het blijkt echter dat er al een hele roedel hindes op de heide stond. Ze daveren het pad over terug de periferie in. We tellen er 10 à 15. Op de laatste honderd meter zien we nog een ree. Kortom een zeer succesvolle einde werkdag!

de wilde veluwe

Voor mijn werk ben ik momenteel veel in Enschede te vinden. En waar kom je langs als je van Nieuwland naar Enschede rijd? Jawel, half Nederland, maar ook de Veluwe! Uiteraard is het iedere keer weer een uitdaging om dan niet even de afslag te nemen en het bos in te rennen. En soms is het gewoon simpelweg niet te weerstaan.

En zo loop ik 22 maart te genieten van het voorjaarszonnetje in Elspeet. Vanaf de Vierhouterweg loop ik de Gortelseweg op het bos in. Nu had ik de eerste citroenvlinder dit jaar al op 15 februari gezien maar nu vliegen ze echt volop. Ook groepjes muggen dansen in het zonlicht. Een prachtig schouwspel. Het duurt niet lang als ik in het struikgewas iets hoor weg sprinten. Een edelhert of een ree? In ieder geval geen zwijn dat zou je wel horen of ruiken. Ik loop verder richting de heide. Het is nog te licht voor echt veel wild maar je weet het nooit. Af en toe vliegt er een specht of Vlaamse gaai voorbij. Als ik het bos weer in loop zie ik in de verte 6 hindes staan. Ze zijn bijna onzichtbaar door de dichte begroeiing. De foto’s bestaan uit 90% bos, 8% kontjes en 2% kop. We genieten er niet minder om.

Ondertussen begint het al wat later te worden. Een uur voor zonsondergang ga ik richting auto. Uiteraard is dit het moment waarop het wild heeft staan wachten. Al snel zie ik een rotte zwijnen met frislingen. De lopende pyama’s sprinten achter hun moeder aan. Ze zijn nog erg jong, een paar weken schat ik. Even later zie ik een tweede rotte, maar terwijl ik sta te kijken komt er opeens een roedel geweidragers aan. De oudere mannetjes hebben hun grote gewei al geworpen en hebben zelfs alweer knobbels op de plek waar straks hun gewei pronkt. Er zijn echter nog wat jongere mannetjes bij die hun gewei nog wel hebben. Helaas is het al erg donker en gaat het allemaal erg snel. Ik zie minimaal 3 oudere mannetjes en ten minste 2 jongere mannetjes.

Ondertussen begint de dag echt op zijn einde te lopen en ben ik de auto een beetje zoek. Het is dus even flink doorstappen. Het wordt een rondje van 7,5 kilometer. Ik spreek nog even een Elspetenaar. Hij vraagt of ik nog wild heb gezien, want sinds de wolf ziet hij niets anders dan zwijnen. Toch leuk als je kan vertellen dat je al twee roedels hebt gezien.

Maar dan als ik vlakbij de parkeerplaats kom krijg ik nog even de kers op de taart. Aan weerskanten van het pad is er flink wat dennen-opschot. Terwijl ik er loop zie ik opeens een frisling over sprinten. Ik ga snel achter een boom staan en wacht af. Moeder Ever heeft mij al lang geroken en knort luid vanuit de bosjes. Haar deugnieten trekken zich echter niets van ma aan en het duurt niet lang of ze komen de bosjes uit drentelen. Maar liefst 6 frislingen lopen het pad op… recht op mij af! Het is al veel te donker maar ik maak toch foto’s. De voorste frisling, een echt dromertje komt op drie meter afstand staan. Ma wordt woest en ik hoor hoe ze begint te stampen. Tijd om in te grijpen, ik ga op het pad staan zodat de frislingen me kunnen zien. Dat is genoeg want in een flits zijn de bosjes in. Luid knorrend blaast de hele rotte de aftocht. Wat een gaaf moment!




In het Spoor van de Wolf

Het zal je vast niet ontgaan zijn, de wolf heeft zich in Nederland gevestigd. Net als de bever ooit lijkt het nu bijna onvoorstelbaar om er eentje tegen het lijf te lopen. Maar wat vinden we 16 februari in het bos?! Een hoop ondefinieerbare keutels. Het lijkt op een hoop hondenstront met heel veel haar. Omdat het ons zo onwaarschijnlijk lijkt dat dit wolvenkak is maken we geen foto. Tot ik op Instagram een foto van wolvenpoep tegenkom. Exact hetzelfde spul!! Oftewel, ook in Elspeet is de wolf aanwezig.

Een kleine maand later zijn we op bezoek bij familie Roest in Gortel. We lopen een mooie wandeling door het bos. En wat vinden we op het pad? Weer een hoop keutels. Dit keer wel een foto gemaakt uiteraard. Het blijft echter gissen, zou dit nu echt van de wolf zijn? Zou hij zich hier ergens ophouden? Als we verder lopen komen we bij een weitje. In de hoek tegen de bosrand zien we drie zwijnen liggen slapen! Behoedzaam loop ik met Maarten er naar toe. We sluipen dichter en dichterbij, ons hart bonzend in de keel. Maar… de zwijnen vertrekken geen spier! Morsdood blijken ze te zijn. Bovendien liggen er nog meer karkassen, een das, een half vergane ree. Beteuterd slaan we het gade. Peter voelt nog even in zijn jaszak of hij niet ergens een zakmes heeft om wat slagtanden te verwijderen.

…Maar uiteraard is dat het moment waarop de boswachter aan komt karren. Het zal weer eens niet. Een hele hoop excuses en verontschuldigingen later weten we dat de karkassen daar zijn neergelegd door hem. Verkeersslachtoffers die terug gegeven worden aan de natuur. We laten hem de foto van de wolvenpoep zien. Hij reageert meteen: “onmiskenbaar van de wolf”. Yes! Nu is het bevestigd. Uiteraard heeft de komst van de wolf wel zijn schaduwkanten. De boswachter verteld dat de roedel moeflons al flink is uitgedund door de wolf. Ook het roodwild is veel schuwer en klontert samen uit veiligheid. In de Bijbel staat niet voor niets over verslindende wolven.

Hoe vervelend ook, het is ook wel erg gaaf! Als we tegen de schemer weer door het bos struinen spreken we een tweede boswachter. Ook hij bevestigt de foto. Kortom, het is officieel: we hebben de sporen van de wolf gevonden. Wie weet hoor je ze binnenkort huilen of komt die foto van de wolf er toch echt. En voor dat roodwild moeten we dan maar gewoon nog beter ons best doen. Want het zit er zeker. En dat bewijst Maarten ook maar weer eens als hij die nacht een prachtig filmpje met de nachtcamera maakt.

Zwijnen in de spotlight

De verbouwing van ons stulpje gaat goed door alle hulp die we krijgen. Na drie weken bouwvakken is het echter de hoogste tijd om eens lekker te ontspannen. Voor ons betekend dat kilometers struinen door de natuur. Dit keer gingen Henk en ik wandelen in Elspeet. Een prachtig stukje Veluwe waar we inmiddels elk pad wel kennen. De auto-thermometer geeft maar liefst 31 graden Celsius aan als we uitstappen bij Mennorode. Al snel zien we reeën. Ook opvallend veel insecten: groentjes, dagpauwogen, bont zandoogjes en groene zandloopkevers. Even later zien we een zwijn door de begroeiing banjeren. Hij blijkt niet alleen te zijn, maar liefst 80 zwijnen zien we deze avond!

Het mooiste moment volgt even later. We zitten bij een weitje te posten. Aan het eind van het veld lopen wat zwijnen te wroeten. Opeens een geritsel achter ons. Bertus Big stapt vol zelfvertrouwen door het struikgewas. Vanavond zal hij ze eens laten zien wie het stoerste zwijn van het bos is! Zonder blikken of blozen stapt hij het weitje op. Hij bedenkt zich echter en besluit eerst nog even lekker wat teken van zijn rug te schuren bij die boom vlakbij. Pas als hij op luttele meters van de boom is verwijderd waar wij verrast zitten toe te kijken ruikt hij onraad. Hoort hij daar de sluiter klikken van een Canon-EOS-60-D-met-300-millimeter-lens-en-teleconverter!?! Even staat hij verschrikt, als aan de grond genageld. Dan rent hij gillend met staart omhoog terug het bos in. Dan maar even wat minder stoer.

Zaterdag ben ik nog maar een keer geweest, nu met Annette. Uiteraard moesten we even langs het VVV in Elspeet om zo’n lief zwijntje in knuffelvorm te kopen voor op de babykamer. Want zeg nu zelf, ze mogen woest zijn maar zien ze er niet gigantisch knuffelbaar uit?

Indrukwekkende geweidragers

Tien jaar terug had ik nog geen mooie 300mm lens. Mijn glas beperkte zich toen tot een 200 mm kit lensje. (die jij nu hebt, Klaas-Jan) Geluk had ik wel die ene dag. Het is midden op de dag als ik in de zinderende hitte een een klein stukje heide oploop in Elspeet. Voor de ingewijde, het stukje heide vlakbij snackbar het tentje. Vlakbij zie ik vier indrukwekkende geweidragers. Allemaal nog prachtig in het bastgewei. Een 8-ender, 2 10-enders en zelfs een 14-ender, Zodra ze me in de gaten hebben zetten ze het op een lopen. Het hart klopt in mijn keel als ik beduusd mijn foto’s terug kijk. Meer informatie over deze prachtige dieren: hetedelhert.nl

Edelherten op heide in Elspeet
Edelherten op heide in Elspeet

31 december

Om het jaar mooi af te sluiten zijn we vanochtend toen iedereen nog op bed lag opgestaan. Een mooie wandeling door de bossen van Elspeet gemaakt. Het bos hing vol mist en alles was stijf bevroren. De afgevallen bladeren leken wel bestrooid met kristalsuiker. Glibberend over het grindpad zijn we bij Mennorode gestart. Een voettocht van zeker 15 kilometer verder hebben we gezien: 3 hindes, wat goudhaantjes, matkopjes, kleine bonte specht, raaf, eekhoorn en een prachtig herfstbos. Helaas was het grote wild foetsie. Was het het vuurwerk? Het einde van de bronst of de mist? In ieder geval nog nooit zo weinig gezien. De mooie bos plaatjes maken het toch nog een beetje goed.

Daarom iedereen bij deze een goed jaarwisseling gewenst en alvast een mooi, gezegend, wild-rijk 2017 toegewenst!

Nachtje Veluwe

Geen grap, 1 april was voor ons de eerste overnachting in de tent. Omdat het zulk heerlijk weer was en Peter toch al in Ede aan het werk was, besloten we donderdagavond hals over kop de tent in te pakken. Vrijdag vlogen de citroenvlinders al rond in Ede en het weer was perfect.
Na de tent op gezet te hebben en luxe te hebben gedineerd bij de lokale friettent, de fiets gepakt en de bossen in. Vanaf de camping bij de Mennorode in Elspeet naar de Roode duvel gereden. Daar het pad af het zand in. Al snel zagen we de eerste edelherten en reeën.

Wel nog een hele klus om met je fiets volgepakt met cameratas, statief en telelens een hert te besluipen om een goed plaatje te schieten. Als je bij zo’n move je fietsbel met je voet raakt kun je het dus wel vergeten. Gelukkig lukte het toch hier en daar ze mooi op de foto te krijgen. Helaas toch flink wat ruis in de foto’s maar daar viel weinig aan te doen. Als toppunt van de avond verdwaalde we met de fiets zagen we een roedel van 30!!! edelherten! Prachtig om zo’n deinende massa te zien draven.

We sloten de avond af met drie zwijnen. Hoewel niemand het gelooft als ik het zeg, is het toch echt waar. Je kunt ze ruiken ver voordat je ze ziet. Deze avond ook, we waren nog zeker een 800 meter verwijderd van de drie wroeters, toen ik tegen Annette zei dat ik zwijnen rook. Fijn als je dan je neus het bij het rechte eind heeft.

De nacht was niet koud, sterker nog, met een slaapzak en een dekbed was het smorenswarm. De tent werd omsingelt door konijnen die het gras maaide. De volgende ochtend nog een heerlijke ochtendwandeling gemaakt. Heerlijk om wakker te worden tussen de kloppende spechten en vers dennengroen. Ook gezien: een driehoornmestkever (Typhaeus typhoeus) en kikkerdril. Na met een blik bruinebonensoep geluncht te hebben op de heide weer richting Leerbroek. Al met al een heerlijke mini-vakantie.

blog_kamperen_elspeet_MG_4317 blog_kamperen_elspeet_MG_4338 blog_kamperen_elspeet_MG_4072 blog_kamperen_elspeet_MG_4083 blog_kamperen_elspeet_MG_4110 blog_kamperen_elspeet_MG_4135 blog_kamperen_elspeet_MG_4155 blog_kamperen_elspeet_MG_4166 blog_kamperen_elspeet_MG_4180 blog_kamperen_elspeet_MG_4186 blog_kamperen_elspeet_MG_4269 blog_kamperen_elspeet_MG_4276 blog_kamperen_elspeet_MG_4279 blog_kamperen_elspeet_MG_4169