Alle berichten van Peter Karels

Verbouwingsavontuur – Voorbereidingen

Vorig jaar namen wij de gok en kochten een huis. Kant en klaar was ons ‘droomhuis’ niet te vinden. Ondanks de (terechte) waarschuwingen van onze aankoopmakelaar Rob Mutters (“bezint eer ge begint!”) stapten we in een groot verbouwingsavontuur. In een aantal blogs laten we iets zien van hoe we dat hebben aangepakt. En het leukste: hoe het geworden is/wordt.

De voorbereidingen starten meestal met een enorme wensenlijst. En een budget. Door deze met elkaar te matchen wordt het budget en/of wensenlijst aangepast naar wat er mogelijk blijkt te zijn. Als uitgangspunt lieten wij onze wilde dromen en plannen uittekenen door Ria grafisch ontwerp in een interieurontwerp, voornamelijk voor de beneden verdieping. Hierdoor kregen onze ideeën meer vorm. Met een kleurenschema, indelingsontwerp en sfeerbeelden bereidden we de verbouwing voor. Het gewenste eindbeeld stond op papier, nu de technische uitvoering nog.

De uitvoering bereidden we voor door -per ruimte- een lijst te maken van alle nodige acties. Hieraan kun je een fasering, prioritering en budget hangen.  Super saai om te doen maar zodra je gestart bent met verbouwen ben je blij dat je het hebt gedaan! Als je het groots aanpakt zal je merken dat je aan het eind van je salaris nog een stuk maand over houd. Geld komt met druppels binnen en gaat er met emmers uit. Uiteraard krijg je er wat voor: pallets met bouwmateriaal die je veel werk bezorgen.

Voordat we startten hebben we het huis vastgelegd zoals het was: gebouwd en ingericht in 1985 en daarna nooit meer iets verandert. Geniet even mee!

Vledermuizen

Door de droogte waar we mee te maken hebben gehad zijn veel vleermuizen in de problemen gekomen.  Hun schuilplaats kan te warm worden door de vele langdurige zonuren waardoor ze genoodzaakt zijn overdag een andere schuilplaats of drinken te zoeken. Iets wat overigens ook bij nestkasten kan optreden.

Zo kregen wij ook een bezoekertje een tijdje geleden. Een jonge gewone dwergvleermuis  hing opeens in een boom in de tuin. In het Latijn heeft hij een veel leukere naam: Pipistrelllus pipistrellus. Ondanks goede zorg heeft Fipi het helaas niet gered.

Rond ons huis vliegen heel wat vleermuizen. Bij de buren ligt een gigantische hoeveelheid poepjes in het raamkozijn wat hun schuilplaats verraad. Ook een basale vleermuizenkast die we drie jaar terug hebben opgehangen is nu bewoont. Zelfs in Nieuwland op onze nieuwe stek hebben we al een slaapplaats ontdekt. Kom je daar ’s avonds in de tuin dan moet je bukken voor de jagende vleermuizen.

Vleermuizen hebben maar weinig ruimte nodig. Kleine holtes in een niet-gevoegde muur kan al voldoende zijn om als schuilplaats te worden gebruikt. Let op zwarte tic-tacs eronder of in de voeg en je weet waar ze zich ophouden. De poepjes zijn trouwens verrassend  interessant. Lineke Begeman doet momenteel onderzoek voor het Erasmus MC naar de overdraagbaarheid van ziektes van vleermuizen op mensen. Zij is hard opzoek naar poepjes. Voor meer informatie over dit onderwerp klik hier even: zoogdiervereniging.nl/zoonosen

Helaas hebben de foto’s bij dit artikel die de kwaliteit die jullie gewend zijn maar het blijkt met een smartphone makkelijker te zijn om in nauwe holtes te fotograferen dan met een spiegelreflexcamera.

Zonnig Zilt Zeeland

Nu ik voor mijn werk vaak naar Zeeland ga, heb ik soms de kans om na een warme werkdag even af te koelen in het water. Ik neem dan even een frisse duik in het Veerse meer of de Grevelingen. Heerlijk genieten want onderwater is er van alles te zien: anemonen, kwallen, grondels, af en toe een paling, stekelbaarjes, sponsen, krabben en ga zo maar door. Het blijft iedere keer weer verbazen hoe kleurrijk de Nederlandse onderwaterwereld is. We kwamen zelfs een strandkrab tegen met een kleurafwijking waardoor deze helemaal blauw is. Uiteraard moet je geluk hebben bij het snorkelen, hoewel de temperaturen de laatste weken iedere keer extreem hoog zijn kan het soms wat tegen zitten qua zonneschijn en helderheid van het water. Toch is het over het algemeen ieder keer weer top.

Zoek je een mooie stek om te snorkelen, neem dan contact met ons op. We willen best wel wat snorkel-hotspots delen.

Pauze

Nu het stucwerk lekker aan het drogen is zijn wij verplicht even rust te nemen. De verbouwing is in volle gang en inmiddels is vloerverwarming ingestort en de keuken gestuct. Nog even en er pronkt een nieuwe keuken in ons stulpje. Uiteraard is er weer een nieuwe landing bouwmateriaal nodig. En raad eens waar die spullen staan? Jawel! In Mormont (Erezee), in de Ardennen.
Een goed excuus om dus even een ritje die kant op te maken. Als je er toch bent kun je net zo goed even wandelen en van de natuur genieten.

Op vrijdag komen we laat aan. Aangezien de Kodiaq een tendermaster aan zijn staart heeft hangen gaat het niet harder als 90km/h. Annette mag het hele eind rijden want hoewel zwanger is ze in het bezit van een aanhanger-rijbewijs. Onderweg zien we tot 3 keer toe een ree en twee edelherten. Een goed begin van dit weekendje. Aangekomen laden we snel uit en ik spurt naar het dassenveldje. De vorige keer handen we hier een geweldige ontmoeting met Dirk Das, wie weet of dat nog een keer lukt! Een ree rent blaffend het veld af. Snel zet ik de camera in positie en maak het me comfortabel. Ik lig languit op een paadje wat recht naar het dassenhol loopt. Mijn lens gericht op de ingang van de burcht. Links van me is de berghelling rechts van mij het veldje. De tijd verstrijkt, het blijft rustig. Af en toe hoor ik wat maar het kan zijn dat ik me dingen ga inbeelden. Als het al tegen de schemer loopt wil ik even gaan verzitten. Ik richt me op en hoor een gigantisch kabaal op een twee meter links van me. In de berghelling is ook een burcht-uitgang. Een jonge das heeft blijkbaar besloten vandaag via de zijdeur naar buiten te gaan. Geschrokken van mij duikt hij direct weg. Ik zit muisstil en beweeg geen spier. Een kleine minuut later zie ik opeens een wit-zwart kopje boven het gat uitsteken. Ik kijk in de kraaloogjes van een das. Hoewel op zijn hoede zit hij duidelijk op zijn gemak rond te kijken. Hij snuift eens goed de avondlucht op. Daar lig je dan, op 2 meter afstand van een jonge das zonder haast met een camera voor je met een telelens van 300 millimeter erop. Onmogelijk om een foto te maken, maar wat een beleving. Het duurt niet lang of de jonge das trekt zich weer terug.

Dag twee maak ik een prachtige wandeling door de mist. Af en toe ziet ik een hert wegrennen of hoor ik iets. Ik besluip een hinde die niets vermoedend gras staat te knagen. Later op dag wordt het warm. We pakken de auto in en genieten van de natuur rond het huis: vleermuizen in de spouwmuur, behangersbijen die hun nest maken in het muurtje van het terras, een wolfspin die met haar eikapsel loopt te slepen, vuursalamanders, beversporen, een grote weerschijnvlinder die langs vliegt en Welriekende nachtorchis bij de buren.

De zingers van de Zouwe

Als je van vogelgeluid happy wordt is het nu wel de mooiste tijd om er ’s ochtends vroeg uit te gaan en de natuur in te trekken. Een paar weken terug was ik in natuurgebied De Zouweboezem. Dit gebied bestaat uit rietlanden, grienden en de rivier de Oude Zederik die er doorheen stroomt. Het gebied is fantastisch om vogels te spotten. Zeker als je vroeg in de ochtend bent is het een gefluit en gekwaak van jewelste. Of zoals het in het Hooglied staat: “De bloemen worden gezien in het land, de zangtijd genaakt, en de stem van de tortelduif wordt gehoord in ons land.”

Na eerst even bij de broedende kiekendieven te hebben gekeken ga ik via het plaatsje Sluis naar beneden, de dijk af. Er is daar een fietspad met aangrenzend veel riet. Al snel zie ik rietgorzen en tjiftjafs. Ook de rietzangers laten zich vandaag erg goed zien. Bovenin een rietstengel zittend schreeuwen ze hun keel schor met een repertoire waar een doorsnee orkest nog wat van kan leren. Na een stukje gelopen te hebben hoor ik een snor (niet te verwarren met gelijknamige lichaamsbeharing). Na een tijd wachten komt hij eindelijk te voorschijn. Hoewel zijn verenkleed niet heel bijzonder is, is zijn roep dat des te meer. Je kunt die hier beluisteren.

Als ik bij het plankenpand sta, zie ik opeens een blauwborst in mijn ooghoeken. Deze prachtig gekleurde vogel broed in ons land van maart tot juli. Buiten deze maanden overwinteren de blauwborsten in Spanje, Portugal en West-Afrika. Heel even laat hij zijn oranje staartveren waaieren maar het vogeltje is sneller dan ik kan fotograferen. Toch een prachtige ervaring. Als ik om 11:00 uur weer terug loop naar de auto is het inmiddels druk geworden op het fietspad. Andere vogelaars zijn gekomen om ook van dit prachtige natuurgebied te genieten. Ik ga snel naar Nieuwland, daar wacht de verbouwing.

Koningsdas

Jawel, terwijl heel het Nederlandse volk de verjaardag van onze koning vierde piepten wij er tussenuit. Naar het zuiden, naar onze afvallige provincie: België. Mormont (Érezée), om precies te zijn. Hoewel daar geen rood-wit-blauwe vlaggen wapperden, vlogen ook daar de oranjetipjes om je oren. De lente is nu op volle toeren en dat kun je in de natuur goed zien. Maarts viooltje, slanke sleutelbloem, dotters, pinksterbloemen, alles groeit en bloeit. Het was dan ook weer volop genieten in de vorstelijke wouden van de Ardennen. We zagen edelherten, parende tauvlinders, boomleeuwerik, zonnende mieren, vuursalamanders, reeën, een vos (de meeste dieren waren in het oranje-bruin gestoken), maar de kroon op dit weekend was wel onze ontmoeting met Dirk Das.

We wisten al dat Dirk Das zijn intrek heeft genomen op een weilandje in de buurt. De vele holen en zandhopen verraden zijn aanwezigheid. De eerste avond en daarop volgende ochtend probeerden we vanuit een schuilhut hem te zien. Helaas zonder succes en dat terwijl de nachtcamera het bewijs leverde dat Dirk om half 9 een luchtje was komen scheppen! De tweede avond pakten we het anders aan. Op zeven meter van het burcht verwijderd positioneerden we ons in het struikgewas. De minuten vervlogen waarin we langzaam het gevoel in onze benen kwijt raakten. Na een uur roerloos te hebben gezeten vervloog de hoop. Had Dirk besloten vandaag de achterdeur te gebruiken? Het werd inmiddels ook al schemerig en de condities om een foto te maken werden slechter en slechter. Maar toen we bijna wilden weggaan is hij daar opeens: Dirk! Zijn kop boven het hol uit stekend neemt hij de omgeving eens goed in zich op. Zijn neus gaat omhoog om even alle aroma’s van de omgeving op te snuiven. Binnen enkele seconden heeft hij zijn hoofd al weer in het hol getrokken. Hij vertrouwd het zaakje niet helemaal. Na een halve minuut doet hij nog een poging. Nu komt hij even de burcht in zijn geheel uit om zijn ogen (hoewel ze niet al te best zijn) even aan het licht te laten wennen. Hij draait zich eens rond maar voelt: iets is hier niet pluis. Hij gaat weer snel naar binnen. Zijn vrouw en kinderen naar binnen dirigerend. Ze moeten nog maar even een half uurtje binnen spelen. De wildcamera laat prachtig zien hoe ze even later met hun vieren buiten de burcht komen. De kinderen dollend en spelend terwijl de ouders zich even een goede poets- en krabbeurt geven. Afijn, de beelden spreken voor zich.

En met zo’n ontmoeting is ons weekend met vlag en wimpel geslaagd!

Zwijnen in de spotlight

De verbouwing van ons stulpje gaat goed door alle hulp die we krijgen. Na drie weken bouwvakken is het echter de hoogste tijd om eens lekker te ontspannen. Voor ons betekend dat kilometers struinen door de natuur. Dit keer gingen Henk en ik wandelen in Elspeet. Een prachtig stukje Veluwe waar we inmiddels elk pad wel kennen. De auto-thermometer geeft maar liefst 31 graden Celsius aan als we uitstappen bij Mennorode. Al snel zien we reeën. Ook opvallend veel insecten: groentjes, dagpauwogen, bont zandoogjes en groene zandloopkevers. Even later zien we een zwijn door de begroeiing banjeren. Hij blijkt niet alleen te zijn, maar liefst 80 zwijnen zien we deze avond!

Het mooiste moment volgt even later. We zitten bij een weitje te posten. Aan het eind van het veld lopen wat zwijnen te wroeten. Opeens een geritsel achter ons. Bertus Big stapt vol zelfvertrouwen door het struikgewas. Vanavond zal hij ze eens laten zien wie het stoerste zwijn van het bos is! Zonder blikken of blozen stapt hij het weitje op. Hij bedenkt zich echter en besluit eerst nog even lekker wat teken van zijn rug te schuren bij die boom vlakbij. Pas als hij op luttele meters van de boom is verwijderd waar wij verrast zitten toe te kijken ruikt hij onraad. Hoort hij daar de sluiter klikken van een Canon-EOS-60-D-met-300-millimeter-lens-en-teleconverter!?! Even staat hij verschrikt, als aan de grond genageld. Dan rent hij gillend met staart omhoog terug het bos in. Dan maar even wat minder stoer.

Zaterdag ben ik nog maar een keer geweest, nu met Annette. Uiteraard moesten we even langs het VVV in Elspeet om zo’n lief zwijntje in knuffelvorm te kopen voor op de babykamer. Want zeg nu zelf, ze mogen woest zijn maar zien ze er niet gigantisch knuffelbaar uit?

Beunhazen en stille uilen

Momenteel zijn we hard aan het knutselen aan ons nieuwe stulpje in Nieuwland. Er moet veel gebroken, gesloopt, geschilderd, gestuct, geïsoleerd, etc. worden. Kortom we zijn flink aan het beun-hazen. Over hazen gesproken, de rammeltijd (paartijd) is momenteel op zijn hoogtepunt. Grote kans dat als je het weiland inloopt je een dolle haas ziet rennen. Soms verzamelen ze zich in kleine groepje om dan als een malle achter elkaar aan te rennen. De rammen vechten er goed op los en vergeten dan vaak alles om hen heen. Vanuit onze hut bij familie de Bruin kan je het goed zien. Echt genieten om na een dag ploeteren tot rust te komen in de hut.

Hoewel de grutto’s zich nu ophouden in de weilanden komt er toch regelmatig wat leuks langs. En als het niet bij de hut is dan wel ergens in het dorp. Je hoeft niet ver te gaan om van de natuur te genieten. Zo kregen wij op stille zaterdag een tip van iemand dat er op het Hoogeind een ransuil in de boom zat. Hij zat heerlijk te dutten en we konden op ons gemak foto’s schieten. Dezelfde dag zagen we ook bij restaurant Onder de Pannen een steenuil. Deze lijkt daar te broeden want sindsdien zien we hem regelmatig.

Piepers in de polder

Het is maart en dat betekent dat ook de grutto’s weer terug in ons land zijn. Het onmiskenbare gepiep ‘gruttooo, gruttooo, utto-utto-utto’ wordt weer gehoord. Na zo’n 5000 kilometer vliegen komen ze vanuit Senegal en Guinee-Bissau terug naar de voor hun vaste stekjes in onze weilanden. Uitgeput storten ze zich hier op de regenwormen en andere insecten. Al een paar jaar probeer ik foto’s te maken van deze prachtige vogels maar erg lukken wilde dat tot nog toe niet.

Tot ik vorige week een zondagmiddag wandeling in onze ‘achtertuin’ maakte. Wat een verrassing! Op het land van familie de Bruin was een pompinstallatie neergezet om het weiland blank te zetten. Hierdoor wordt een weiland omgetoverd in een plas-dras weiland. De plas-dras is erg belangrijk voor onze gasten uit Afrika! In de natte weilanden kunnen ze gemakkelijk met hun snavel in de modder porren. Zo kunnen ze hun afgetrainde buikje weer snel vullen met overheerlijke sappige regenwormen. De plas zat dan ook meteen vol met bezoekers: wintertaling, smienten, ganzen, wilde eenden en zowaar grutto’s en tureluurs!

Onze Aquila schuiltent komt nu heel goed van pas! Helaas is het nog niet zo lang licht, maar als het even kan zit ik in de tent aan de rand van de plas. Heerlijk om het ’s ochtends licht te zien worden met uitzicht over een blinkende spiegel waar af en toe wat doorheen hupt. Bijvoorbeeld een grutto vrouwtje met ringen aan haar poten. Deze is geringd door Astrid een paar weilanden verderop. Zelfs twee baltsende grutto’s kwamen even poseren. Op het toppunt zaten er maar liefst 22 grutto’s!

In het spoor van de das

Terwijl we in Nederland nog maar net onze auto ’s ochtends hoeven te krabben, ligt er in België nog gewoon sneeuw. Sterker nog, enkele dagen geleden sneeuwde het er nog. Omdat we toch in de ‘buurt’ waren hebben we een nachtje geslapen in Mormont (Érezée). In dit pittoreske plaatsje weten we inmiddels een paar locaties waar dassen wonen. Dassen houden geen winterslaap, maar zijn in de winter wel een stuk minder actief. Desondanks waren er in de verse sneeuw tal van pootafdrukken te vinden. Uiteraard hebben we de nachtcamera opgehangen vlakbij een spoor. En jawel hoor, de volgende dag hadden we een filmpje van zo’n mooie zwart-witte zwerver. Iets minder fortuinlijk ging het zijn familielid(?) af. De volgende dag vonden we hem in een veldje verderop. Blijkbaar was er al een beest aan het slepen geweest met het karkas van de dode das want er ging een bruinrood spoor door de sneeuw.

Herten spotten valt momenteel ook niet mee. Met hun donkere wintervacht vallen de reeën en edelherten weg tegen de zwart witte achtergrond. Daarbij vormen de edelherten nu grote roedels. Je ziet er dus geen één, of een heleboel tegelijk. Wij hadden het geluk een roedel te spotten. Weliswaar geen grote geweidragers (die vormen aparte roedels, los van de hindes) maar toch fantastisch om te zien!

Turkse pizza

Wie regelmatig op waarnemingen.nl zit te F-5en zal vast wel gehoord hebben van de groep velduilen die kort geleden in Noordeloos was neergestreken. De groep bestond uit bijna 20 stuks hoorde we! Nu zijn we niet zo’n type vogelspotter die op elke nieuws-flash direct in de auto stappen om half Nederland door te kachellen voor een zeldzame wit gestippelde Hongaarse slavink of iets dergelijks. Maar zoveel uilen om de hoek, daar moeten we natuurlijk wel even gaan kijken. En dus, staan we met Arné op een gure zaterdagmiddag samen met de nodige hoeveelheid auto’s in de verte te turen bij de Tiendweg. We zien buizerds, kievieten, ganzen en kramsvogels maar de uilen laten zich niet zien. Wel twee groepen reeën. Maar liefst 30 stuks in totaal! Leuk maar daar kwamen we niet helemaal voor.
Pas als we Arné hebben afgedropt worden we echt verrast. Op de Kerkweg een paar honderd meter voor ons huis zien we in onze ooghoek een sperwer zitten. Hij zit ineengedoken in de struiken een Turkse tortel kaal te plukken. We keren meteen om en kunnen een paar foto’s maken. En dan, alsof hij heeft zitten wachten komt in een flits een buizerd langs. Hij laat zich vallen op de duif. De sperwer is totaal verrast en neemt het hazenpad. De buizerd vliegt een klein stukje met zijn buitgemaakte prooi maar als hij ons ziet laat hij de duif vallen en vliegt ook weg. Zo blijft een flink stuk Turkse lekkernij op het fietspad liggen. Hmmmmmm!

Pas enkele dagen later krijgen we de velduilen te zien. Op de foto zie je er twee met een beetje fantasie. Ze laten zich niet goed zien en daar moeten we het voorlopig mee doen. Van de fazant haan die af en toe onze moestuin bezoekt kunnen we betere foto’s maken. Of van de ijsvogel die Peter regelmatig ziet als hij in de pauze op zijn werk een rondje door Veenendaal loopt. Zo zie je maar, de mooiste natuur is vaak op plekken, dicht bij huis waar je dat niet verwacht.

Vogels voeren en beloeren

De winter sluipt langzaam ons land binnen. Het kwik in de thermometer zakt ’s nachts langzaam richting nul en soms is de blauwe lucht dagenlang niet te zien. De dagen worden korter waardoor je in het donker van huis gaat én in het donker thuiskomt. Hét moment voor de vogels in Karels Tuin om verwend te worden.

De eigenaren van dit (Google) natuurreservaat voeren de vogels niet zomaar. Ondertussen worden ze -op de momenten dat ze thuis zijn bij daglicht- vanachter het glas in de keuken beloerd met een telelens om de bewegingen en gedragingen vast te leggen. De stilte wordt enkel doorbroken door een opmerkelijke “plok”, veroorzaakt door mezenpootjes die landen op het raamvoederhuisje.

Vooral pimpel- en koolmezen komen graag eten van de zonnepitten. Huismussen durven ook, maar eten liever havermout. Duiven jatten de restanten kippenvoer sinds de voederplank is ingestort. Waarschijnlijk veroorzaakt door een duif met overgewicht. Behalve de mezen lust ook de grote bonte specht graag (zoutloze!) vogelpindakaas.

Voor de fotograaf W. Illem, ornitholoog H. Erwin en boswachter M. Aarten hebben we op JoeTroep twee filmpjes gezet van het raamvoederhuisje en de vogelpindakaas. Uiteraard zijn wij benieuwd of het jullie lukt die ijsvogel of visarend naar het raam te lokken!

De Franse keuken

Een reis naar een ander land kan niet worden afgesloten zonder de lokale keuken geproefd te hebben. Daarom leek het ons afgelopen zomer op reis naar Spanje goed daar meteen mee te beginnen.

Bij aanmelding in het hotel ‘Logis Auberge le Centre’ vraagt de vrouw van de receptie of wij gebruik willen maken van het restaurant of bistro voor een diner. Ja hoor, eten in het restaurant –echt Frans eten zegt ze nog- lijkt ons een goed idee. Fout!
Om kwart voor 8 gaan we naar het restaurant. Deze blijkt klein: zes tafels. We kiezen een aperitief: Peter gaat voor een klein wijntje en Annette kiest voor ‘Le Summer Cup’. Iets wat van tropisch fruit zou moeten zijn maar erg smaakt naar multifruit van de Lidl. Daarna volgt de menukaart: in het Frans. We gaan dit keer voor veilig: kip, varken en een nagerecht met ‘sorbet’. Ieder gerecht blijkt een klein hapje waarbij nauwelijks determineerbaar is om welke gang het gaat. Een groene smurrie in slangvorm proeft verdacht veel naar brocolli, een zacht ei met spek zal ongetwijfeld die ‘porc’ van de kaart zijn. We zien er de lol wel van in en eerlijk is eerlijk, het smaakt erg goed.

Als we een paar gangen hebben gehad worden we weer voorzien van schoon bestek. Komt er nog iets? Is dit die dikke sorbet waarop we hopen? We wachten… en wachten… Inmiddels zijn al een flink aantal gasten vertrokken. Na drie kwartier wachten en een halve liter wijn (Haute Poitou) is Peter zijn geduld op. Zodra de eigenaresse met een karretje stinkkazen komt aanrijden om wat gasten hun wellicht smakelijk maar afgrijselijk geurende nagerecht te serveren schiet Peter haar aan. Ondanks of dankzij zijn aardig woordje Frans begrijpt ze direct wat hij bedoelt. Inderdaad komt het nagerecht eraan alleen heeft ze vandaag onderbezetting in de keuken. Gelukkig komt nu al snel het nagerecht. Op een bord ligt een sliert die lijkt op een dikke regenworm die enorm zuur citroenachtig smaakt. Er zijn wat stukjes cake omheen gedrapeerd en er ligt een drolletje sorbetijs naast. Een egeldrol wel te verstaan geen hondendrol formaat. Vier rimpels rijker springt Peter op van zijn stoel en vraagt de rekening.

Apekoppen

Al eerder was ik een keer naar het Renkums beekdal gegaan opzoek naar pruikzwammen (of apekoppen, zo worden ze ook wel genoemd). Een grote zeldzame paddenstoel die eruit ziet alsof iemand een pan spaghetti tegen een boom gegooid heeft. Met een laatste tip lukte het vandaag de zwam te vinden. Helaas was het al erg donker toen ik op de plek kwam. In het licht van de auto koplamp een foto kunnen schieten. De zwam wordt al wat geler en is al erg ver. Desondanks een prachtig gezicht! Nu we de locatie weten gaan we volgend jaar natuurlijk weer kijken.

pruikzwam (Hericium erinaceus)
pruikzwam (Hericium erinaceus)
pruikzwam (Hericium erinaceus)
mijn hand ter vergelijking

Achttien oranje ogen

Tussen de groene en oranje wordende blaadjes zie ik een bruin kopje. Diep oranje ogen met daarin zwarte pupillen kijken me nijdig aan. Twee oorpluimen die geen echte oortjes zijn omhoog gespitst.
De laatste middagzon schijnt af en toe net op een geel bruin verenkleed. Zachtjes valt een braakbal met daarin een compleet muizenskelet op de parkeerplaats. Het was vanmiddag werkelijk genieten. Niet één, nee, maar liefst negen ransuilen hebben hun winterverblijf gevonden vlak voor de deur bij Esther. Daar zitten ze in alle stilte te wachten tot het laat genoeg is om vleermuizen of muizen te gaan vangen. Zo tegen het eind van de herfst zoeken uilen elkaar op en gaan ze op zogenoemde roestplekken zitten. Blijkbaar vonden deze uilen een boom in het midden van een woonwijk een geschikte plek. Ik vraag me dan af of ze daar met elkaar geen mot over maken. Zoiets als: “ik zei nog dat dit geen goede boom was. Jij moest zo nodig deze boom kiezen.”

Hoe het ook zij, het levert prachtige beelden op. Esther, hartelijk dank dat je dit met ons wilde delen!

Bokkepruiken en gezwam

Je hebt het vast wel eens, je gaat vrijdag wat vroeger uit je werk om op zoek te gaan naar zeldzame pruikzwammen. Heb je met redelijk nauwkeurige aanwijzingen de plek waar ze volgens de overlevering groeien gevonden, staat na een uur zoeken de teller nog op 0! Vandaag was dus zo’n dag. Na honderd pruikzwam-loze dikke eiken en beuken te hebben gezien begin ik de moed te verliezen. Uiteraard is het complete incompetentie van mijn kant, dat ik ze niet vind. Nog een honderd bomen verder verleg ik de focus op andere zwammen en paddo’s. Hier in het Renkums beekdal groeien er talloze. Doordat de natuurbeheerders dood hout laten liggen een eldorado voor paddenstoelen.

En dan… juist op het moment dat ik voor een mooi setje honingzwammen op je buik lig, de camera helemaal goed hebt ingesteld, mijn adem inhoud en klik hoor ik achter me mensenstemmen. Er is een soort dwingende logica voor zulk soort zaken. Hoe kan het toch dat altijd precies hét moment opeens een kudde mountainbikers voorbij komt razen. Dat opeens een complete kleuterklas gillende kinderen uit de bosjes komt rennen of een horde dolle honden besluit dat tussen jouw lens en het object de beste plek is om een gat te gaan graven. Het is voor mij een raadsel.
Maar dit keer viel het mee. Met mijn vriendelijkste gezicht zeg ik goedendag toen twee dames met hun hondje langs komen wandelen. Dan de vraag, of ik die bosuil een eentje verderop heb gezien.
Ze wijzen me de weg naar de uil, met instructies die variëren van die derde boom rechts, vlak voor de beek rechtsachter wordt ik het bos ingestuurd. Ik moet toegeven, het kost me alsnog een tijdje voor ik het uiltje gevonden heb maar wacht een prachtbeest! Slapen tegen de stam van een els zit hij verscholen achter de takken zijn middagdutje te doen. Hij trekt zich niets van me aan en ik kan heerlijk foto’s schieten. Zo veranderd een mislukte zoektocht opeens in een verassing!

En voor wie de exacte GPS-coördinaten van die pruikzwammen heeft, ik houd me alsnog aanbevolen!

bosuil (Strix aluco)

Afbeelding 1 van 7

Herfst

Langzaam en stiekem gaan de herfstachtige zomerdagen over in zomerse herfstdagen. Van alleen het woord al lopen de frisse rillingen me over de rug: herfssst. En toch, hoewel het hele seizoen in het teken van afsterven en verschrompelen staat is het een prima seizoen om er eens lekker op uit te trekken. De bladeren aan de bomen en paddenstoelen die overal spontaan opkomen vertonen een kleurenpracht die geen schilder op zijn ezel kan krijgen. De Engelsen hebben dan ook een wat milder, warmer woord voor deze tijd: autumn. Jawel, de herfst kan juist bijzonder mooi zijn en verassen. Terwijl de regen in je gezicht striemt kun je genieten van dieren die hun winterverblijf aan het zoeken zijn. Zo zat er enkele weken geleden een ringslang op onze stoep en vonden we in de Ardennen vuursalamanders. Reeën die wegrennen door de flarden van mist. Vogels die elkaar opzoeken om aan de lange tocht naar het zuiden te beginnen. Blaadjes aan de ratelpopulieren die als de wind ze teistert klinken als een daverend applaus. De herfst: verre van saai en grauw!

Vuursalamander (Salamandra salamandra terrestris)

Afbeelding 1 van 10

Bontkraagjes in de bergen

Je kunt hier zo ver weg kijken, hier moeten wel marmotten zitten. Peter ziet de eerste. Heel in de verte kunnen we duidelijk een groot knaagdier zijn hol in zien rennen. Dan ziet Annette een dikke vette marmot uitgevloerd op een rots liggen. Zijn pels lijkt wel extra dik zoals hij ligt. Hij zit op loopafstand. Peter tijgert er op af. Al snel blijkt dit bontkraagje niet alleen te zijn. Een hele familie heeft hun intrek gedaan in deze berg.

Het zou racistisch zijn om te benoemen dat de marmot eigenlijk allochtoon is voor Spanje, maar de marmot is geïmporteerd uit de Alpen voor de jacht. Als Peter te dichtbij komt heeft de leider van de groep er genoeg van. Hij gaat hoog op zijn achterste poten staan en gilt moord en brand. In een ogenblik zijn alle pluizenballen verdwenen in de talloze holen. Behalve onze dikke vriend. Die draait zich nog even rustig om. Hij laat zich duidelijk niet gezeggen en blijft macho op de rots liggen. Peter kan hem goed benaderen en probeert hem van achteren te besluipen. Als Peter heel dichtbij komt besluit hij toch maar binnen verder te slapen. Hij schiet de rots af. Peter sprint het laatste stukje en loopt om de rots heen. Onze dikkerd had dit duidelijk niet verwacht. In de deuropening van zijn hol kijkt hij toe waar die asociale bruut gebleven is die zijn middagdutje durft te verstoren. Zonder dat hij weet dat die ondertussen achter hem staat. Op anderhalve meter afstand kijkt Peter naar een dikke harige kont en staart. Maar met een telelens en converter daarop geschroefd begin je in zo’n geval niets. Het enige wat overblijft is geruisloos de converter er tussen uit te halen. De eerste klik echter is voor de marmot als een pistool wat geladen wordt. In een fractie van een seconde draait hij zich om en staart met grote ogen verblind van schrik naar een gigantisch wezen die daar met zijn camera staat te tobben. Het volgende moment is hij verdwenen. Foeterend en tierend wellicht zit hij daar nu nog in zijn hol over hoe dit hem heeft kunnen gebeuren. Het zal hem lang bijblijven.

 alpenmarmot (Marmota marmota)
het bondkraagje
Valle de Hecho
Valle de Hecho
 alpenmarmot (Marmota marmota)
alpenmarmot (Marmota marmota)

Ontmoetingen in de polder

Om te genieten in de natuur hoef je niet ver te gaan. Op slecht 6 kilometer hierbij vandaan ligt een prachtig plekje: de Bolgerijsekade. Rond de Bolgerijskekade liggen mooie weilanden omgeven met grienden vol wilgen, elzenbosjes en populierenopstanden. Er lopen veel reeën in het gebied en er zitten tal van vogelsoorten. Iets voorbij de T-splitsing van de Bolgerijsekade en Kostverlorenweg kun je parkeren en vandaar neemt een wandelpad je mee de polder in. De slootjes staan voor krabbenscheer en in de natte stukjes loofbos groeien tal van paddenstoelen. De slootkanten begroeit met kattenstaarten en zwanenbloemen. Halverwege de route kom je langs een kijkscherm, maar het uitzicht over de plas water erachter is niet veel soeps. Veel interessanter is het hoornaar-nest vlak langs de route. Het zit netjes weggewerkt in een hol in een knotwilg. De knotwilgen zijn hier prachtig bekleed met dubbelloofvaren.

Vooral tegen de schemer bij de ondergaande zon is dit een prachtige plek om te zijn. De rust en stilte zijn fenomenaal. Een uil roept in de verte, een paar buizerds die vechten, een winterkoninkje wat dapper zijn territorium verdedigt. Op zo’n moment bekruipt je een gevoel wat niet in woorden is te vatten. Zoiets kan je alleen ervaren. Vooral na een dag werken kom je hier heerlijk weer tot jezelf. Hier kun je even je gedachten op een rijtje zetten. Even met God praten. Even luisteren naar de wind. Even genieten van de laatste rode zonnestraaltjes. Heerlijk!